I’m No Longer Here
Muzikale ballingschap
In I’m No Longer Here portretteert de Mexicaanse regisseur en scenarist Fernando Frias het overleven van een zeventienjarige Mexicaanse jongen die noodgedwongen immigreert naar de Verenigde Staten om bendegeweld te ontvluchten, en eenzaamheid het hoofd biedt met zijn liefde voor cumbia.
Het script van Frias toont de onrustige wereld van de jongere generatie in Monterrey, een stad in het noordoosten van Mexico. Het is een omgeving waar de bewoners worden geconfronteerd met armoede en kartelgeweld. Sommige tieners zoeken hun heil in ‘Kolombia’: een subcultuur die de Mexicaanse Cholo-cultuur mengt met elementen van de Colombiaanse muziek-en dansstijl cumbia.
De levensfilosofie van de puber Ulises (een fijne debuutrol van Juan Daniel Garcia Treviño) wordt weergegeven in de term ‘Terko’ ofwel ‘een koppig persoon die weigert zijn of haar houding te veranderen.’ De rustige Ulises is de charmante leider van de Los Terkos-bende. De leden dossen zich uit in lange overhemden met twee plukken steil haar over hun wangen geplakt en een opgeschoren achterhoofd. De bendeleden doden de tijd met het luisteren naar cumbia muziek, geld aftroggelen van brave scholieren, en het bezoeken van dansfeesten alwaar ze hun outfits en gangaffiliaties tonen. Na een misverstand met een lokaal kartel wordt Ulises gedwongen te vertrekken naar de Verenigde Staten, en komt hij terecht in de immigrantengemeenschap van Queens, New York
Connectie en miscommunicatie, ontheemd zijn en thuiskomen. Kan je overleven in een vreemde omgeving door je vast te klampen aan je culturele wortels? De fonkeling van wrok schittert in zijn ogen terwijl de tiener zijn ontwrichting en gedwongen immigratiereis verwerkt. De overlevingsdrift is zichtbaar maar Ulises kan niet aarden tussen de migranten uit alle windstreken die wél naadloos opgaan in de gemeenschap aan de rafelrand van de Amerikaanse maatschappij.
De verschillen en overeenkomsten van zijn nieuwe thuis met Monterrey brengt de tiener emotioneel van stuk. Hij is een onzichtbare immigrant, een buitenstaander in een vreemde omgeving. Het is zijn onvermogen om te acclimatiseren wat ervoor zorgt dat hij blijft vasthouden aan zijn gevoel van culturele identiteit. Ongeacht de meningen van New Yorkers die zijn expressie eerder als een modegril zien, en hem belachelijk maken of juist proberen te imiteren. De kleine walkman die hij met zich meedraagt biedt soelaas aan de uitzichtloosheid waar hij niet aan kan ontsnappen.
De charme van de film ligt deels in het vloeiende camerawerk en de tracking shots die de sociale realiteit in de benauwde wijken in Queens en de heuvelachtige omgeving van Monterrey toont. De consistente verschuivingen in het plot – Frias schakelt tussen de twee steden, en toont een ander tempo in de tijdlijnen – en enkele onnodige plotpunten, haperen enigszins de flow van de film. De lichtvoetigheid van Treviño en de vreugde die de Colombiaanse muziek opwekt, compenseren de oneffenheden in het script.
De warme tonen van de cumbia begeleiden in I’m No Longer Here de catharsis van een jonge migrant die zich vastklampt aan zijn culturele identiteit. Het slepende, muzikale ritme biedt hem troost in zijn isolatie in het land van de vrijheid.
