Il testimone invisibile

Een rijke Italiaanse zakenman wordt wakker met een lijk in zijn hotelkamer. Hoe het daar belandde zien we in deze gelikte, maar opzichtig geconstrueerde whodunnit vol knipogen naar Alfred Hitchcock.

Luxe hoogbouw, blinkende SUV’s en Milanezen in maatpakken. In de flitsende openingsmontage maakt Il testimone invisibile meteen duidelijk uit welke elitewereld Adriano Doria dreigt te vallen nu hij hoofdverdachte is in een veelbesproken moordzaak. Tijdens een vakantietrip werd de ‘zakenman van het jaar’ wakker met een dood model in zijn hotelkamer en aangezien er geen sporen van een derde persoon zijn gevonden zit hij nu vast in huisarrest. Alles wijst erop dat hij schuldig is, maar hoe kan hij het tegendeel bewijzen?

In een laatste poging zijn onschuld te bewijzen heeft Adriano hulp in geschakeld: een Milanese topjuriste (“ik heb nog nooit een zaak verloren”) wil de zakenman wel bijstaan, maar dan moet hij haar de hele waarheid vertellen. En snel ook: want een stille getuige zal over precies drie uur alles uit de doeken doen bij justitie – en is Adriano eerlijk dan kunnen de twee een verdedigingstactiek bedenken.

Filmmaker Stefano Mordini modelleerde Il testimone invisibile op de Spaanse bioscoophit Contratiempo uit 2016 – al leunt hij evenveel op de Hitchock-klassiekers Psycho (1960) en The Wrong Man (1956). Het levert een springerige thriller op die in flashbacks Adriano’s verhaal uit de doeken doet en tegelijk de constructie van zijn betoog becommentarieert. “Nu maak je het toch echt te bont”, stamelt zijn advocaat wanhopig wanneer Adriano uitlegt dat zijn minnares zich met allemaal duistere zaken bezighield. “Wat je nu beschrijft is gewoon een klassieke femme fatale! Een cliché! Is dit wel de waarheid?”

Echt veel heeft het allemaal niet om het lijf, daarvoor is Mordini een te beperkte verteller en weet hij het spel met whodunnit-clichés net niet vernuftig genoeg te spelen. Maar er zit een hoop plezier in het ontcijferen van het raderwerk dat Adriano en zijn advocaat aan het opzetten zijn en met een beetje meegaandheid kun je er zelfs een maatschappijkritische toon in herkennen. Want net als Paolo Sorrentino’s thematisch verwante Berlusconi-satire Loro (2018) gaat Il testimone invisibile over ‘de rijke man’ en hoe die de macht heeft het narratief te controleren – zelfs als dat vol tegenstrijdigheden en inconsequenties zit. Maar bij wie ligt nou werkelijk de macht?