I Love LA

I Love LA moet een hedendaags antwoord zijn op Girls. Dat dit niet lukt, heeft misschien net zoveel te maken met de huidige cultuur als met de manier waarop de serie die weerspiegelt.

We zijn nu net zo ver van het eerste seizoen van Girls (2012-2017) verwijderd, als Girls destijds was van het eerste seizoen van Sex and the City (1998-2004). Hoog tijd dus voor een update van het genre.

In de lente bracht FX al de serie Adults uit (te zien op Disney+), over een vriendengroep in Queens, New York. Nu komt Rachel Sennott met haar variant van een komedieserie over jonge vrouwen in de hoofdstad. Alleen zijn die vrienden niet alleen vrouw en speelt de serie zich niet af in New York, maar in Los Angeles.

Onherkenbaar
Sennott (1995) werd al vaker getipt als ‘de Lena Dunham van generatie Z’ – ook al is Sennott in feite een millennial, net als Dunham. En de vergelijking met Dunham is misschien niet helemaal eerlijk. Anders dan Dunham werd Sennott eerst bekend als komiek, acteur (in onder andere Shiva Baby en Bodies, Bodies, Bodies) en scenarist (van Bottoms), en dus niet als regisseur of maker. Pas met deze serie maakt ze haar regiedebuut.

De belangrijkste verandering die ze aanbrengt ten opzichte van de series waarmee I Love LA vergeleken wordt is in de vriendengroep zelf, die zoals gezegd niet alleen uit vrouwen bestaat, en bovendien niet alleen wit en niet alleen heteroseksueel is. Sennotts versie is misschien inclusiever, maar daarmee niet herkenbaarder. Of eigenlijk: ze zijn dan wel diverser, maar niet per se inclusiever. Sennotts personage Maia is impresario bij een talentenbureau en haar vriendengroep bestaat uit een nepo-baby, een TikTok-ster en een stylist van beroemdheden.

Er zijn zat grappige momenten, maar ze vormen geen overkoepelend geheel. De blunders van de personages worden veroorzaakt door domme beslissingen of absurde omstandigheden, niet door karakterfouten of generatietrekjes. In de derde aflevering doet Sennott een poging haar generatie te duiden als een van people pleasers, maar deze observaties stranden en worden in de volgende afleveringen met gemak terzijde geschoven.

Kostbare aandacht
Dit soort series gaat niet alleen over het leven van jonge mensen in de stad, maar minstens zo veel over de stad zelf. Het nieuwe Los Angeles is er een van influencers en online ‘content’. Gesprekken worden in de groepschat gevoerd, ruzies spelen zich af op TikTok, geld wordt verdiend met Instagram-posts.

Maar ook het niet-virtuele is bijzonder leeg. Omdat iedereen zich in LA per auto van huis naar werk verplaatst, zijn er weinig third places, een begrip geïntroduceerd door de Amerikaanse socioloog Ray Oldenburg om een sociale omgeving te duiden die gescheiden is van de thuisomgeving (de first place) en de werkplek (de second place). Op de weinige momenten dat de vrienden over straat of door het park lopen, zijn ook die plekken bijzonder leeg.

Steeds vaker wordt gewezen op het verdwijnen van ‘derde plekken’ waar mensen gratis kunnen samenkomen. In I Love LA zijn die er helemaal niet: de vrienden eten in restaurants waar een bescheiden maaltijd meer dan 100 dollar per persoon kost. En zo weerspiegelt de serie misschien vooral de veranderde cultuur. En ook het veranderde medialandschap: Sex and the City had zo’n achttien afleveringen per seizoen; Girls zo’n twaalf; I Love LA nu slechts acht. Dat blijken er niet genoeg om iets te zeggen over LA of over twintigers van nu.

Die acht afleveringen van pakweg dertig minuten staan bol van de dramatische momenten en onthullingen die de aandacht van de kijker vast moeten houden. Verhaallijnen die in traditionele series meerdere afleveringen of zelfs seizoenen duren, worden hier in tien minuten opgezet en weer afgebroken. Op een gegeven moment zegt een andere, beroemdere TikTok-ster dat video’s contrastrijk moeten zijn om de aandacht van de scrollende app-gebruiker te vangen. Deze TikTok-ster wordt afgeschilderd als zielloos, omdat ze niet spontaan en leuk is. Maar de show zelf volgt een vergelijkbare tactiek: de kijker overspoelen met dramatische momenten om geen seconde hun aandacht te verliezen.

Is de leegheid van I Love LA bewust? De serie laat zien hoe Maia met de komst van haar voormalige beste vriendin Tallulah vervalt in slechte gewoontes uit haar studententijd. Ze wordt hyperambitieus en narcistisch. Maar Maia’s oppervlakkigheid wordt nergens becommentarieerd. De leegheid van I Love LA is zelf leeg.

I Love LA is vanaf 3 november wekelijks te zien op HBO Max.