Hypnotic

Een cash-run voor Ben Affleck, dit gewichtsloze wannabe-mysterie over… mja… waarover eigenlijk? Hypnotiseren kun je leren?

Het grenst aan cynisme, dit soort filmmaken. Hoewel de mate van verachting van de kijker die eruit spreekt ergens ook wel weer komisch is.

Ik heb het over het meest recente project waar Ben Affleck zich een weg doorheen mompelt, Hypnotic, een etterende open wond op zowel Afflecks cv als dat van regisseur Robert Rodriguez. Een film die op sommige momenten een budget-versie van Chistopher Nolans Inception en Memento wil zijn, dan weer een slappe imitatie van een M. Night Shyamalan-twist en dat alles rijkelijk besprenkelt met goedkoop production design, bedenkelijk acteerwerk en waardeloos schrijven. Met een paar lachwekkende scènes als kersen op een verder vruchteloze taart.

Een zinloze exercitie in zinloosheid. Het gat in je laatste donut, dat is deze film.

Affleck speelt Danny Rourke, een politierechercheur die rouwt om zijn verdwenen zevenjarige dochter Mimmie. De film opent aan tafel bij een therapeut, waar Rourke vertelt hoe zijn dochter ontvoerd werd toen hij in het park een seconde niet oplette. Even later belandt hij bij een bankoverval waar een getypecaste William Fichtner een quasi-mysterieuze figuur moet spelen die omstanders schijnbaar met slechts enkele woorden hypnotiseert (daar heb je dat woord uit de titel) en tot allerlei trammelant aanzet, al dan niet met dodelijke afloop. In het bankkluisje dat Rourke opent voordat Dellrayne erbij kan, vindt hij een foto van zijn dochter. wAt iS HiEr aAN dE hAnD, dient de kijker zich af te vragen. Omineuze shit, staat in neonletters boven de film.

Terwijl je je afvraagt wie die goedkope decors in elkaar heeft geknutseld, belt Rourke in een van die decors aan bij een waarzegster, Diana (Alice Braga), die even later sterke hypnotiserende krachten blijkt te hebben. Ze werken alleen niet op Rourke, gek genoeg. Nadat Diana en Rourke de film een paar keer hebben lamgelegd met uitvoerige exposés over wat er nou eigenlijk allemaal aan de hand is, begrijpen we dat een geheime overheidsdivisie met de omineuze naam The Division mensen jarenlang heeft getraind om hypnotische krachten te ontwikkelen. Om zo in het geheim de wereld te kunnen besturen. Ja, die schrijvers toch met hun fantasie.

Even later blijkt de hele boel anders in elkaar te zitten dan we tot dan toe dachten en worden – hier omineuze muziek – de rollen omgedraaid. Het heeft allemaal te maken met ‘constructen’, leren we, illusies waarmee onze hypno-helden voor nietsvermoedende omstanders een andere realiteit creëren.

Hypnotic neemt de kijker geen moment serieus. Een heleboel psychobabbel over hypnose moet de film gewicht geven maar doet precies het tefgenovergestelde. De buslading b-acteurs helpt ook niet en klunzige figuranten al helemaal niet. Personages spreken woorden uit tegen andere personages maar zeker de helft van de tijd hadden ze net zo goed niks kunnen zeggen. Zowel locaties als zojuist geïntroduceerde personages blijken in de tweede helft zo vaak illusies dat het voelt alsof de film een middelvinger naar de kijker opsteekt. Het zorgt ervoor dat je als kijker nergens meer in wilt investeren en die onverschilligheid vormt de nekslag voor de film.