Falcon Lake

Als de jonge Bastien aarzelend het water inloopt, doet hij dat alleen om de drie jaar oudere Chloé te bewijzen dat hij niet bang is. Welbeschouwd vormt dat een prachtig beeld van de onzekerheden die de puberteit met zich meebrengt.

De dertienjarige Bastien brengt samen met zijn moeder en kleine broertje een zomer door aan een donker meer in Quebec. Daar is hij verliefd geworden op Chloé, een dochter van mama’s vriendin. Hij is een stille jongen die zich vaak de buitenstaander voelt. De veel brutalere, zestienjarige Chloé verbergt haar onzekerheden achter enge verhalen, waarmee ze Bastien schrik probeert aan te jagen. Terwijl ze naar feestjes gaat met oudere jongens is ze uiteindelijk toch het meest vertrouwelijk met Bastien. Charlotte Le Bon, een acteur die filmmaker werd, weet dat treffend vast te leggen.

Falcon Lake, losjes gebaseerd op het stripalbum Une sœur van Bastien Vivès, is Le Bons eerste speelfilm. Een verhaal dat ze zelf met enige melancholie beziet. Dat ze daarnaast een fan van horrorfilms is, merk je aan de accenten die ze aanbrengt in dit verder zeer realistische coming-of-age verhaal. Flauwe grappen van de andere jongens, een gerucht over de geest van een verdronken meisje of het geheimzinnige spel met licht en schaduw als Bastien in het bos angstig om zich heen kijkt. Iemand daagt uit: “Kan je jezelf tot bloedens bijten?” Aan het eind schiet Le Bon naar mijn smaak iets te ver door, maar los daarvan krijgt het verhaal een subtiel verontrustende toets, die de onzekerheden van de puberteit versterkt.

Want dat is waar Le Bon, samen met de twee jonge hoofdrolspelers, heel goed in slaagt: het vangen van het gevoel dat hoort bij die leeftijd met al zijn verwarring, nieuwsgierigheid en verlangens. Met weinig plot, sprekende, op 16mm geschoten beelden en veel terloopse, levendige situaties brengt Falcon Lake dat proces van zoeken, indruk maken en een nieuwe plaats proberen te vinden herkenbaar over. Serieus, met onverwachte tederheid, maar ook humor en hilariteit. “Wat is je grootste angst?”, vraagt Chloé. “Aftrekken als mijn ouders het zien”, waagt Bastien. Nou, dat vind Chloé wel een goeie grap. De volwassenen lijken het allemaal nauwelijks op te merken en dat zal inderdaad de ervaring van veel pubers zijn.

Le Bon toont alles vanuit hun standpunt. Bastien wordt ingetogen en tegelijk heel overtuigend gespeeld door Joseph Engel. Met zijn blik en aarzelende houding laat hij precies zien hoe hij afstand voelt en er toch bij wil zijn. Sara Montpetit is de veel uitdagendere Chloé die ogenschijnlijk onverschillig rond stapt, maar op zeker moment, in de slaapkamer die ze deelt met Bastien, in een heel ontroerende scène toch iets anders laat zien.