House of the Dragon

Bijna tweehonderd jaar voor de gebeurtenissen van tv-serie Game of Thrones heerste het machtige Huis Targaryen over Westeros. Na de anticlimax van Game of Thrones’ slotseizoen is er nu prequel House of the Dragon, over de strijd die de Targaryens voerden om aan de macht te blijven.

Stel, je had in 2019 de eerste drie afleveringen van het laatste seizoen van Game of Thrones gezien (omdat de streamingdienst/distributeur slechts een aantal afleveringen ter beschikking stelde) en je besloot op basis daarvan alvast het hele seizoen te recenseren. Een epic fail hadden we dat toen genoemd, want in juist in de laatste drie afleveringen implodeerde de serie. Dit als disclaimer bij deze recensie van zes van de tien afleveringen van House of the Dragon, de prequel van Game of Thrones, opnieuw onder auspiciën van schrijver George R.R. Martin.

Sinds 1 mei 2011 hadden massa’s mensen acht seizoenen lang de incestueuze bedavonturen, slinkse manipulaties en eindeloze ambities van de adellijke huizen Stark, Targaryen, Lannister en Baratheon gevolgd. Acht seizoenen lang was ons verteld dat de winter in aantocht was, een metafoor voor de bittere, harde strijd die zou beginnen zodra het leger van de ondoden door de immense noordelijke verdedigingsmuur zou breken. Toen die winter in seizoen acht niks bleek voor te stellen, omdat de makers alle verhaallijnen afraffelden alsof men voor het avondeten thuis wilde zijn, waren veel mensen terecht teleurgesteld. Woedend zelfs.

House of the Dragon speelt zich 172 jaar vóór de geboorte van Daenerys Targaryen af, in Game of Thrones ook wel bekend als Moeder van de Draken, die beschouwd werd als het enige nog levende lid van het Huis Targaryen. De meeste families die in die eerdere acht seizoenen streden om de IJzeren Troon spelen in House of the Dragon geen rol van betekenis: de serie is grotendeels gericht op het Huis Targaryen, de machtige dynastie die dan al bijna een eeuw de scepter zwaait over Westeros.

Dat betekent dat House of the Dragon grotendeels over een interne strijd gaat – ‘een burgeroorlog binnen één familie’, omschreef showrunner Ryan Condal de opzet – en dat heeft flinke gevolgen voor de sfeer en het plezier in de serie.

Maar misschien is het belangrijker te beginnen met een ander belangrijk verschil met Game of Thrones. In de nieuwe serie vind je geen enkel personage zoals Tyrion Lannister, Jamie Lannister of Petyr Baelish, alias Littlefinger. Geen enkel personage dat er een sardonisch genoegen in schept om anderen te bedriegen en hun macht te vergroten met cloak & dagger-complotten in de schaduwen van het paleis. Hun plezier was ons plezier en dat ontbreekt in de nieuwe serie. Ja, er is de Hand of the King, de machtige adviseur Otto Hightower, maar die zul je nooit bezopen zien of in een bordeel aantreffen. Anders dan Tyrion Lannister die ook Hand of the King was, maar praktisch in bordelen woonde. Het illustreert hoe serieus House of the Dragon is in vergelijking met Game of Thrones. Het paleis is ook hier een huis van leugens, maar niemand geniet van het bedrog.

Waar in Game of Thrones bovendien iedereen constant onderweg was naar andere delen van Westeros, alsof ze allemaal Railrunner-tickets hadden die op moesten, speelt het overgrote deel van de eerste zes afleveringen van House of the Dragon zich binnenskamers af. Vergelijk de openingen van beide series. Game of Thrones opent met drie ruiters die door de tunnel onder de noordelijke ijsmuur rijden. Als ze aan de andere kant verschijnen, zijn ze nietig in het immense landschap. Er dreigt iets. Een van de ruiters zondert zich af, sluipt ergens heen en ontdekt een macaber tafereel: in stukken gereten lichamen rond een kampvuur. House of the Dragon begint met een genealogieles over de koninklijke erfopvolging. Dat verschil blijft, tenminste tot en met aflevering zes.

De personages hebben anders dan in Game of Thrones allemaal iets duisters, ze zijn allemaal beschadigd, zei George R.R. Martin in een interview toen hij negen van de tien afleveringen had gezien. Dat klopt, maar ze zijn ook bijna allemaal platter. Koning Viserys I (Paddy Considine) is weliswaar geen karikatuur van een zwakke heerser, maar hij wordt naarmate de serie vordert wel steeds zwakker. Zijn broer Daemon is nooit níet de bedriegende agressor die de troon voor zichzelf wil. En zo kunnen we doorgaan. Er zijn weinig verrassingen.

Dat de draken in deze eerste zes afleveringen nauwelijks een bepalende rol spelen, is geen verrassing. Er komt ongetwijfeld een climax waarin ze meer op de voorgrond zullen treden. Problematischer is dat iedereen de godganse tijd bezig is met die erfopvolging. Miskramen, keizersnedes, andersoortige geboortes, concurrentie tussen broers en zussen, wie mag welke achternaam dragen: het houdt gewoon niet op. Van de ene donkere kamer naar de andere wandelgang, de vraag die overal klinkt, is wie de volgende koning wordt. Viserys loopt namelijk al vroeg in de serie te hoesten en dan weet je wel hoe laat het is: dat wordt in de voorlaatste aflevering duizend doden sterven.

Kortom: de serie is kleiner van opzet – begrijpelijk omdat slechts één boek de basis vormt – maar hij is helaas ook tammer, minder flamboyant en minder levenslustig. Hopelijk verandert dat want op vrijdag 26 augustus, vier dagen na de eerste uitzending, werd bekend dat er een tweede seizoen komt.