Hope Springs (David Frankel)

Zoals Greta Garbo ooit haar stilte doorbrak met de slogan ‘Garbo Talks!’, zo lijkt de platte trailer voor Hope Springs te willen schreeuwen: Meryl Masturbeert! Maar David Frankels film is gelukkig een stuk nuchterder over liefde op leeftijd.

Ouderen komen er in de loop van de filmgeschiedenis toch wat bekaaid van af. Cinema was en is a young man’s game, gericht op het trekken van twintigers. En dus waren verhalen over ouderen dun gezaaid. Zo dun, dat het beeld van de uitgerangeerde oudere actrice, wanhopig op zoek naar een rol, al decennia een cliché is — zie bijvoorbeeld Billy Wilders Sunset Blvd. (1950).
Maar de afgelopen paar jaar lijkt hier enige verandering in te zijn gekomen. Wellicht komt dat omdat slinkse producenten in willen spelen op een vergrijzende samenleving waar het geld bij de gepensioneerden zit. Misschien speelt mee dat een generatie acteurs die het tóch al niet in de eerste plaats van een gladgestreken uiterlijk moest hebben — Jack Nicholson, Robert De Niro, Dustin Hoffman — nu oud is en zich niet zomaar aan de kant laat schuiven. Hoe dan ook: de afgelopen jaren zijn films over de herfstjaren van het leven zowel in Europa als in Hollywood met grotere regelmaat gaan verschijnen; zie recentelijk bijvoorbeeld nog Tous ensemble (Stéphane Robelin, 2011) en The Best Exotic Marigold Hotel (John Madden, 2011).

Aparte slaapkamers
Hope Springs schaart zichzelf nu in dat rijtje, en is een prima exemplaar in het opbloeiende genre van de pensioenfilm. Hoewel: Arnold Soames (Tommy Lee Jones) is nog net niet met pensioen; de knorrige belastingaccountant worstelt zich gewoon nog jaarlijks door het aangifteseizoen. Maar als je ziet hoe hij en zijn vrouw Kay (Meryl Streep) nu al met aparte slaapkamers langs elkaar heen leven, hou je je hart vast voor het moment dat ze wél hele dagen samen thuis zitten. En dus trekt Kay aan de rem: ze sleept Arnold mee naar een huwelijksconsult bij relatietherapeut Bernie Fell (Steve Carell) in het toepasselijk genaamde dorpje Hope Springs, waar de toeristische economie volledig lijkt te draaien op de bezoekers van Fells therapiesessies.
Regisseur David Frankel regisseerde Streep eerder in The Devil Wears Prada, maar hier speelt ze een volstrekt tegenovergestelde rol: Kay is een timide huisvrouw die pas nu beetje bij beetje durft uit te spreken wat ze wil. En dus moet Arnold, met grote weerzin, zijn gevoelens leren uiten en groeien de twee stukje bij beetje weer naar elkaar toe. Dat tracé is redelijk voorspelbaar, en Frankel besprenkelt het bovendien met een overdaad aan popliedjes om duidelijk te maken wat je als kijker moet voelen, met Annie Lennox’ ‘Why’ als bijna stuitend dieptepunt. De film wordt gered door het subtiele scenario van televisieveteraan Vanessa Taylor, die een weinig verrassend plot doorspekt met zuivere en inzichtrijke observaties over hoe liefde slijt in de loop van decennia, en vooral door Streep en Jones, die hun simpele personages een grote diepte en rijkheid geven.

Joost Broeren