Tous ensemble

Lang niet gezien: Jane Fonda. Haar ogen fonkelen nog steeds, blijkt in de charmante Franse komedie Tous ensemble.

Jean is een oude activist die nog steeds de confrontatie met de politie niet schuwt. Zijn vrouw Annie kalmeert hem af en toe met een vrijpartij op de bank. Vriend Albert wordt ondertussen steeds vergeetachtiger. Het is hem zelfs ontschoten dat echtgenote Jeanne vandaag een belangrijk onderzoek heeft in het ziekenhuis. Gelukkig maakt hij af en toe dagboeknotities in zijn wijnboekje. Fotograaf Claude tot slot, is de oudste van de groep vrienden. De oude vrouwenversierder is weduwenaar. Om zijn eenzaamheid te verdrijven, omdat geen van de vijf zin heeft in een verzorgingstehuis te belanden en om redenen die elk van hen nog even voor zich houdt, besluiten ze te gaan samenwonen.
Et si on vivait tous ensemble?, zoals de volledige Franse titel luidt, is een aardige komedie over vriendschap, ouderdom en lust. Want al zijn deze mensen allemaal ver voorbij de zeventig, ze zijn zeker nog niet klaar met de liefde. De antropologiestudent die wordt ingehuurd om de hond van Albert uit te laten, besluit zelfs een studie aan ze te wijden. Jeanne moedigt hem aan vooral ook te vragen naar hoe vaak ze nog seks heeft en wanneer ze masturbeert. ‘Interrogez-moi!’
Het enige expliciete naakt is weliswaar voorbehouden aan de jeugd, maar verder kent Tous ensemble weinig valse schaamte. Een luchtige, maar toch taboedoorbrekende komedie over seks op latere leeftijd; regisseur Stéphane Robelin heeft sympathieke intenties. Gelukkig gaat hij daar intelligent mee om. Met een lach, maar zonder al te koddig te worden. Met een zekere serieusheid, zonder al te nadrukkelijk te worden. De vijf personages, allemaal ook een beetje het product van de vrijgevochten jaren zestig, zijn mooi uitgewerkt waardoor hun omgang met dementie, hartfalen, de liefde en de dood je ook ontroeren. Soms probeert Robelin iets te gemakkelijk te scoren — in een gezamenlijke ontsnapping uit het ziekenhuis, bijvoorbeeld, of in de muziekkeuze — maar daar staan veel mooie momenten tegenover. Albert bijvoorbeeld, wiens ouders zijn geëxecuteerd door de nazi’s, iets waarover hij steeds begint tegen Dirk, vergeet op een gegeven moment gewoon dat Dirk een Duitser is. Vergeten is voor Albert niet altijd een handicap.
Inhoudelijk is Tous ensemble niet zo taboedoorbrekend als de film hoopt te zijn, maar wie maalt daar om? Een zonnige film over liefde in de herfst van het leven.

Barend de Voogd