Hope Gap

Het kind van de rekening kun je dus ook worden als je al lang en breed op eigen benen staat, blijkt in dit Britse scheidingsdrama.

Wie babyboomers Grace (Annette Bening) en Edward (Bill Nighy) langs elkaar door hun huisje aan de Engelse kust ziet schuiven, vraagt zich af wat die twee in ’s hemelsnaam bij elkaar te zoeken hebben. Ooit zagen ze elkaar graag, want ze kregen de nu volwassen zoon Jamie. Die lijkt hen, tot op zekere hoogte, te verbinden. Grace bedelt, smekend of schreeuwend, om aandacht, bevestiging en liefde van haar echtgenoot. Tevergeefs. Edward oogt vooral levensmoe. Als Jamie eindelijk weer eens een weekendje naar zijn ouderlijk huis terugkeert, is zijn moeder in passief-agressieve topvorm. Niet alleen haar man, ook zoonlief krijgt de volle laag, afgewisseld door liefdesbetuigingen en steken onder water. Edward is dan al uitgecheckt. Hij wil na 29 jaar huwelijk van Grace scheiden. Hij trekt de volgende dag direct in bij zijn nieuwe liefde en laat zijn lamgeslagen echtgenote achter bij die arme zoon, die een trog verdriet, rouw en woede van zijn moeder over zich heen gegoten krijgt.

Hope Gap is Benings film. Je zou denken dat we na American Beauty (1999), The Kids Are All Right (2010), 20th Century Women (2016) en vele andere films al in alle mogelijke moederrollen gezien hebben. Dat blijkt niet zo te zijn. Benings Grace kent vele gezichten: ze is ongelukkig, gemeen, manisch, een beetje knetter, onzeker, eigenzinnig, maar ook liefdevol. Een beetje grappig ook, op het zwartgallige af. Zoals haar aanhankelijke, nieuwe pup Edward noemen om hem rond te kunnen commanderen zonder dat hij iets terugzegt.

Josh O’Connors kurkdroge kwaliteiten, zoals gezien in producties als The Crown (2019, 2020) en The Durrels in Corfu (2016-2019) blijven even in de koelkast. O’Connor speelt hier een gevoelige jongen die met verdriet, verbijstering en kromme tenen de perikelen rondom zijn ouders bekijkt. De introverte single ICT’er schiet prompt weer in de kinderrol. Hij wordt boodschappenjongen van beide kemphanen, die elkaar vervolgens verwijten hun bloedeigen zoon als boodschappenjongen te gebruiken. Zo’n dreigende vechtscheiding gaat niemand in de koude kleren zitten. Ook de kijker niet. Het kleine, intieme drama is bij vlagen zware kost. Summier ingezette humor geeft soms wat lucht, net als de prachtige droneshots van krankzinnig mooie kliffen en helblauwe kustwateren.