HALO

Het einde nadert van seizoen twee van sciencefictionserie HALO, gebaseerd op de grensverleggende games.

Moet ik een recensie zo beginnen? Waarschijnlijk niet. Maar de ergernis is groot. En ik weet dat ik niet de enige ben die zich ergert. Ik weet ook dat HALO niet de enige serie is waarbij het mis gaat. “I’ll take the overwatch”, zegt een personage na iets meer dan twaalf minuten in de eerste aflevering. “Ik neem de wacht over”, is de veel te letterlijke Nederlandse ondertitel.

Ook al is de vertaling een van de laatste dingen die moeten gebeuren voordat een serie kan worden uitgezonden, het is géén sluitpost. Het is een integraal en essentieel onderdeel van de kwaliteit van een verhaal. Dit is roepen in de woestijn, ik weet het. Maar als je samen met je kind dat net Engels begint te leren een jeugdserie kijkt, zit je soms zowat elke minuut de vertaling te corrigeren. Daarom begin ik de recensie van HALO dus wel met deze klacht. Het is troubling and off-putting. Zeg maar: troeblerend en af-zettend.

De twee seizoenen van HALO zijn een adaptatie van de grensverleggende XBOX-games. Grensverleggend als in: het maakte first person shooter games populair onder een groot publiek en het zorgde voor aanzienlijke vernieuwingen in hoe we online multiplayer games kunnen spelen. Oorspronkelijk is de game ontwikkeld door Bungie en uitgegeven door Microsoft, dat Bungie in 2000 overnam (in 2022 is Bungie overgenomen door Playstation). HALO was de game die de XBOX-console van Microsoft groot maakte. In jargon: de killer app. HALO Infinite, de meest recente game in de reeks, telde begin 2023 meer dan 30 miljoen spelers. De totale opbrengst van de HALO-franchise is meer dan zes miljard dollar.

Er stond dus iets op het spel, zogezegd, en dat verklaart de beruchte development hell waarin de serie HALO terechtkwam. “Als de serie van start gaat”, schreef Variety in 2022, “zal dat de culminatie zijn van zeventien jaar aan valse starts en hardnekkig doorzetten, inclusief een film van Peter Jackson die ergens voor 2010 werd gecanceled, meer dan zes jaar ontwikkeling door [Steven Spielbergs] Amblin Television en een productie van de eerste negen afleveringen die meer dan twee jaar duurde, doordat de pandemie de opnamen in Hongarije onderbrak.”

Naar verluidt zijn er 265 versies van het scenario geschreven voordat de serie werkelijkheid werd. Met een prijskaartje van zo’n tien miljoen dollar per aflevering is ook enigszins te begrijpen dat Paramount geen screeners verstrekte. Uit angst dat spoilers werden weggegeven, maar natuurlijk ook uit angst voor negatieve publiciteit.

Anders dan in de game staan in de serie aanvankelijk vier zogenoemde Spartans centraal (in de game speel je een van die Spartans), hoewel de echte hoofdrol voor Master Chief John 117 is. Spartans zijn bepantserde elitesoldaten met allerlei lichamelijke aanpassingen en een rigoreuze militaire training achter de rug. Zij zijn the tip of the spear in de strijd tegen de Covenant, aliens die de mensheid willen vernietigen. Wanneer wordt ontdekt dat de Covenant een mysterieus oeroud artefact heeft opgegraven dat als wapen kan worden gebruikt, gaan de Spartans op jacht. Die strijd voert hen naar de HALO, een reusachtige ring die een beschaving zo’n honderdduizend jaar geleden bouwde, maar pas aan het eind van het tweede seizoen krijg je een beetje een idee van wat die HALO eigenlijk is. Tussendoor komen andere mysteriën langs. Wie is de vrouw die op jonge leeftijd door de Covenant werd meegenomen? Waarom heeft zij net als Master Chief John 117 een speciale band met de HALO? Wat is precies de rol van de jonge rebel Kwan Ha in dit hele verhaal, die genoemd lijkt te worden in een oeroude voorspelling?

Een tv-serie of een film maken van een first person shooter (FPS) game grenst aan gekkenwerk, dat mag ook wel eens gezegd worden. Je wilt de spelers van de game niet van je vervreemden terwijl je toch iets heel anders moet bieden dan een FPS-ervaring, waarbij je de actie beleeft en creëert als het hoofdpersonage. Tegelijk wil je kijkers trekken die niets weten van de game. Dat is wandelen op een slap koord. En dan heb je ook nog te maken met een hoofdpersonage dat een groot deel van de tijd verscholen gaat achter een ondoordringbaar pantser en die markante, iconische helm. Althans, in de games. Vervolgens werd er ook nog eens gekozen voor een relatief onbekende cast. Allemaal obstakels om een groot publiek voor je te winnen. Gelukkig gaf Paramount groen licht voor seizoen twee. Ergens was dat logisch, want van de belangrijkste gebeurtenis in het HALO-universum is in het eerste seizoen nog geen spoor te bekennen.

Dat is natuurlijk een andere lastige balans: je wil kijkers in een eerste seizoen genoeg geven zodat het seizoen op zichzelf kan staan, terwijl het eigenlijk nog maar de opmaat is naar het echte verhaal. Aan het eind van het tweede seizoen wordt pas duidelijk voor welke dreiging de mensheid staat en wat de HALO daarmee te maken heeft. Dus ook in het tweede seizoen wordt de echte strijd nog niet uitgevochten. De vraag is dan: werken die twee seizoenen als zelfstandige verhalen en maken ze nieuwsgierig naar meer? Het antwoord is ja.

Al vanaf de aankondiging van de serie en de bekendmaking van de cast was er kritiek op HALO en die is er onterecht een beetje omheen blijven hangen. Die kritiek was voornamelijk afkomstig van een minderheid van gamers die veranderingen in de serie ten opzichte van de games geestelijk niet konden verwerken. Dat sommige personages een andere huidskleur hebben bleek voor hen een onoverkomelijke mentale horde. Een andere klacht was dat de serie zich niet in dezelfde tijd afspeelt als de games. Dit zijn onbelangrijke details. Voor de meeste rollen maakt het niet uit welke huidskleur de acteur heeft, hoewel een minderheid van kijkers dat altijd zal bestrijden omdat ze nou eenmaal dingen willen bestrijden.

Een veel wezenlijker vraag is of de wereld van HALO tot leven komt. Dat is extra lastig voor een serie waarvan de meest personages geen emotioneel achtergrondverhaal hebben. Seizoen één had duidelijk tijd nodig om die band met de kijker te ontwikkelen. Seizoen twee vertelt een rijker, beter uitgewerkt verhaal, proeft meer als een volle wijn. Daarom begint HALO in het tweede seizoen ook meer reliëf te krijgen. De decors maken voor een serie die ongeveer tien miljoen dollar per aflevering kost nog wel te vaak een armetierige indruk, al is ook dat verbeterd ten opzichte van het eerste seizoen.

HALO is nog steeds niet op het niveau waar je de serie wil hebben. Als kijker, maar vermoedelijk ook als maker. Toch is de stijgende lijn onmiskenbaar en kan seizoen drie niet snel genoeg komen. Het mysterie is nu zo groot dat afhaken niet langer mogelijk is.

HALO is te zien op SKyShowtime (VoD)