Greencard Warriors (Miriam Kruishoop over)

Vijftien jaar na haar gestileerde Vive elle en Unter den Palmen draaide Miriam Kruishoop in Amerika een veel realistischer illegalendrama. "Greencard Warriors laat zien dat ik fucking angry ben, daar is niets poëtisch of surreëels aan."

Door Mariska Graveland

In Miriam Kruishoops eerste Amerikaanse film Greencard Warriors hoopt een illegaal latino gezin in Los Angeles een verblijfsvergunning te krijgen als ze hun oudste zoon de oorlog in sturen. Dat blijkt een tragische misvatting. De situatie escaleert als hun jongste zoon zich aansluit bij een gang.
Kruishoop (1976) won met haar urban drama al vijf prijzen op festivals in LA en Washington. Kruishoop vanuit LA: "Greencard Warriors markeert het begin van mijn nieuwe leven. In Londen maakte ik commercials en had ik een lekker leventje, maar na mijn scheiding van de Engelse dj Photek ben ik alleen in New York gaan wonen. Ik ging me weer op mezelf concentreren en heel veel schrijven, waaronder het script voor Greencard Warriors. Mijn leven in Londen was financieel een stuk comfortabeler. Hier alleen in Los Angeles is het veel moeilijker, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Maar als iets lukt geeft dat wel veel voldoening.
Het scenario ben ik beginnen te schrijven toen ik geraakt werd door het zien van een Spaanstalig billboard waarop mariniers werden geronseld. Vive elle en Unter den Palmen draaiden om de look en stijl, in Greencard Warriors wilde ik meer compassie leggen. Hij is niet gemaakt vanuit een elitaire gedachte, maar is veel echter."
Kruishoops film past dan ook in een tijd van de new sincerity, waarin ironische afstand is ingeruild voor engagement. "Als dat nu de tijdgeest is dan kan ik me daar heel erg in vinden. Mijn nieuwe kunstproject heet I’m Angry Too, en ook Greencard Warriors laat zien dat ik fucking angry ben. Daar is niets poëtisch of surreëels aan. Als je als militair voor een land vecht dan moet ook de nationaliteit van dat land krijgen."

Limboland
Greencard Warriors is totaal anders van esthetiek en acteerstijl dan haar vroege werk. Toch is er wel degelijk een verband te leggen tussen de personages uit Vive elle en Unter den Palmen — die als een soort uitvergrote schimmen zoeken naar een identiteit — en de illegalen in haar nieuwste film, die verloren rondlopen in limboland, schipperend tussen twee werelden. "Al mijn films gaan over outcasts, mensen in een isolement en op een grens. In Greencard Warriors is dat overleven in een schaduwland zelfs nog letterlijker op te vatten. En het is geworteld in de realiteit."
Werkte Kruishoop voorheen met filmdiva’s als Helmut Berger, Udo Kier en Willem Nijholt, nu vroeg het werken met latino jongeren om een heel andere aanpak. "Ik wilde niet stilstaan, want waarom zou je Unter den Palmen 2 willen maken? Mensen verwachten dat wel van je. Mijn eerste films waren behoorlijk zelfingenomen, ik wilde per se werken met Helmut Berger omdat hij een van mijn lievelingsacteurs was, en het moest er allemaal ge-wel-dig uitzien, best hoogdravend allemaal. Op de Rietveld, waar ze me totaal vrij lieten, ben ik opgeleid in vorm. Tegenwoordig wil ik kick ass-dialogen leren schrijven, mijn perspectief veranderen."
Kruishoop heeft in haar films de grote emoties nooit geschuwd. "Die ga ik ook nu niet uit de weg, de emoties zijn zelfs nog directer. Als de rouwende vader in Greencard Warriors verhaal komt halen bij het leger, maak ik daar een hele emotionele scène van. Ik ben zelf geen introvert mens, ik kan wel goed alleen zijn maar ik ben ook heel verbaal. Dat zie je terug in mijn films, waarin alles gezegd kan worden. Toch wilde ik niet per se een politiek statement maken. Ik wilde liever laten zien wat oorlog en illegaliteit betekenen voor de familie die in mijn film uiteenvalt. Oorlogen gaan voorbij, maar wat gebeurt er met het gezin? Wat betekent het voor deze mensen die hier in de buurt elke dag de tuin en het zwembad komen doen? Amerika is een hard land, het is een gevecht om hier te overleven."

Regilio Tuur
Na vijftien jaar zal Nederland weer van Kruishoop horen want haar volgende project Two Brothers wil ze voor een groot deel in Nederland draaien. "Het gaat over twee Marokkaanse broers, de een moslim en de ander gay die elkaar vijftien jaar niet hebben gezien. Mijn film over Regilio Tuur krijg ik helaas maar niet van de grond, omdat mensen hem blijkbaar een moeilijk figuur vinden. Maar als je een film wil maken over een bokser dan moet je toch echt hem hebben: de meest succesvolle Nederlandse bokser ooit, en ook iemand met een immigrantenverhaal. Hij was ooit een ziekelijk jongetje, een stotterende sissy boy die het liefst modetijdschriften las, en met 300 dollar naar Amerika vertrok om het daar te gaan maken. Men is blijkbaar bang dat het publiek daar niet voor naar de bioscoop komt, wat ik ontzettend jammer vind. Tuur is een man die op drie continenten heeft gewoond en zich elke keer opnieuw heeft moeten uitvinden. Hij is daar helemaal niet goed in en daar moet ‘ie mee leren leven — de rode draad in al mijn werk."