Gloria

Leven, relaties — eenvoudig is het allemaal niet. Je moet vooral eerst op eigen benen leren staan. Paulina García kreeg in Berlijn voor haar vertolking van een oudere, hunkerende vrouw de prijs voor beste actrice.

De indruk die we in Gloria krijgen van de Chileense man is niet bepaald complimenteus. Laf en onzeker zijn ze, in ieder geval de mannen waar Gloria twaalf jaar na haar scheiding haar hoop op heeft gevestigd. Nog charmant en goed verzorgd met haar 58 jaar frequenteert ze dansfeesten voor vrijgezellen, maar vergetelheid lijkt daar gemakkelijker voorhanden dan een nieuwe liefde.

Als de dag weer aanbreekt ergert Gloria zich in haar flatje aan de kat en de ruzies van de buren, zingt ze op weg naar haar kantoorbaan melancholieke liefdesliedjes, bemoeit ze zich te veel met de opvoeding van haar kleinkind en doodt ze de tijd met spirituele gymnastiek. Dit vrouwenportret van Sebastián Lelio, die ook een flinke hand in het scenario had, blinkt uit door aansprekende karaktertekening en milieuschets. Alles lees je van het gezicht van hoofdrolspeelster Paulina García, in Berlijn onderscheiden als beste actrice.

Haar Gloria is een eenzame vrouw die zich zelfverzekerd probeert voor te doen. Ze verschuilt zich achter een lach en een flirt, maar kan vaak haar teleurstelling ternauwernood verbergen. Vage, hunkerende hoop en vermoeide afstandelijkheid strijden om voorrang. García speelt haar als een tragisch iemand waar je als kijker in eerste instantie moeiteloos sympathie voor opvat, maar die misschien toch ingewikkelder in elkaar zit.

Haar vertolking draagt de film van begin tot eind. Hoogstens zou je kunnen zeggen dat die karakterschets wel erg lang wordt uitgesmeerd, ook wanneer de ontmoeting met de sympathieke pretparkeigenaar Rodolfo Gloria’s leven een hoopvolle nieuwe wending lijkt te geven. Eindelijk iemand die het niet bij een one night stand laat.

Afgezien van een wat al te demonstratieve zelfbevrijding tegen het eind weet Leilo de zoektocht van de tussen ongebondenheid en afhankelijkheid laverende Gloria zeer overtuigend neer te zetten. Haar oogproblemen zorgen daarbij voor een mooi symbolisch accent. Iets dergelijks kan gezegd worden van de hier en daar opduikende verwijzingen naar de Chileense politiek. De demonstraties op straat vonden tijdens de opnamen werkelijk plaats. Typerend is ook de onbevangen manier waarop Lelio laat zien dat oudere mensen gewoon seks hebben, met alle onhandigheid en lust die erbij hoort. Hij toont het precies zo vanzelfsprekend als het moet.