Gli anni più belli
Gejaagd door de jaren
Ieder jaar heeft wel een Italiaanse zomerfilm. Het exemplaar van dienst is dit jaar een decennia omvattend epos. In net iets meer dan twee uur raast Gli anni più belli door het leven van drie vrienden en één vrouw.
Het is een genre op zich: de Italiaanse zomerfilm. Zelfs als het in de film zelf geen zomer is, kan elke Italiaanse titel in de zomermaanden als zodanig worden uitgebracht. De klank van de Italiaanse taal en de aanblik van pittoreske straatjes zijn al genoeg om een vakantiegevoel op te roepen. Twee jaar terug hadden we A casa tutti bene van Gabriele Muccino.
Diezelfde regisseur presenteert nu een vriendschap die meerdere lagen van de bevolking omvat. Vanaf 1984 volgen we Giulio, Paolo en Riccardo. De tieners die samen zwemmen en boomhutten bouwen worden een middelbare-schoolleraar, een berooid acteur en journalist en een fortuinlijk advocaat van malafide zakenmannen. Voor de cast heeft Muccino drie vooraanstaande Italiaanse acteurs weten te strikken: Pierfrancesco Favino als advocaat Giulio, Kim Rossi Stuart als schoolleraar Paolo en Claudio Santamaria als de eeuwig zoekende Riccardo. Die casting levert een mooie intertekstuele reünie op: vijftien jaar geleden waren deze acteurs samen te zien in Romanzo criminale (2005).
Ook al speelt Gli anni più belli niet per se in de zomer, het voldoet aan het plaatje, aangevuld met ambities à la La meglio gioventù (2003), de ruim zes uur durende Italiaanse miniserie die het leven van twee broers volgde van de jaren zestig tot de vroege jaren nul. Ook hier komt de wereldgeschiedenis van de afgelopen decennia voorbij, van de val van de Berlijnse Muur tot 9/11. Het grote verschil tussen de twee producties is de tijdsduur. In net iets meer dan twee uur moeten in Gli anni più belli meer dan drie decennia de revue passeren. Dat betekent dat Muccino de vaart er flink in houdt en het pathos ook. Aan overdaad en emoties geen gebrek, maar meer dan eens zou je willen dat ergens een momentje bij stil zou worden gestaan.
Die haast gaat vooral ten koste van het vierde personage, Gemma, die clichématig wordt geschetst als de vrouw die van man tot man gaat binnen de vriendengroep. Binnen dat belegen wereldbeeld, is er wel een schrale troost. Hoewel de film zich richt op de drie vrienden, weet actrice Micaela Ramazzotti met haar spel juist van de vrouw het meest intrigerende personage te maken.
