Ghost Trail

Zoals de Syrische activist Hamid zijn doelwit Harfaz op de hielen zit, zo hijgt Jonathan Millet met zijn stijlvolle thriller Ghost Trail de realiteit in de nek.

Is het hem of niet? En áls het hem is, wat dan? Met die vragen worstelt de jonge Syriër Hamid, en de kijker worstelt met hem mee in Jonathan Millets eerste speelfilm Ghost Trail (Les fantômes).

Hamid ontvluchtte jaren geleden het repressieve Assad-regime en kwam terecht in Straatsburg. Als onderdeel van een ondergronds netwerk zoekt hij daar naar de oorlogsmisdadigers die aan de andere kant van de revolutie stonden, maar nu evengoed als vluchteling in Europa zijn beland. Specifiek denkt Hamid ene Harfaz op het spoor te zijn, een bewaker en beul die hem martelde in de beruchte Sednaya-gevangenis.

Maar de kalme jongen die vrijwel al zijn dagen slijt in de universiteitsbibliotheek, kan dat echt de sadist zijn die we in flarden van Hamids herinneringen langs zien komen? Die vraag vreet ook aan Hamid zelf. Hoe kan hij zekerheid krijgen? Hoe overtuigt hij de andere leden van zijn netwerk? En als ze samen zekerheid genoeg hebben, welke conclusie verbinden ze daar dan aan? Zijn ze uit op gerechtigheid, of op wraak?

Millet verpakt het in een stijlvolle thriller die met beide benen op de grond blijft. De regisseur leerde het vak als documentairefilmer – hij reisde de wereld over om voor ngo’s allerlei crisissituaties vast te leggen. Voor de door Assad hard neergeslagen revolutie van 2011 woonde hij een tijd lang in Syrië en via contacten van destijds stuitte hij op de activistische opsporingsnetwerken – die dus echt bestaan. Een documentaire zou voor alle betrokkenen te gevaarlijk zijn, dus maakte hij er een fictiefilm van die de realiteit in de nek hijgt. (Ghost Trail werd overigens gemaakt voor de val van Assads regime in december 2024.)

Er zijn elementen die we kennen uit spionagefilms, maar telkens prikt Millet door de geheimzinnige stijlkenmerken van het genre heen – achtervolgingen voltrekken zich niet in razendsnelle bolides maar te voet; schimmige ontmoetingen in parken kijken uit op een kinderspeelplaats. Zoals de beste spionagefilms gaat Ghost Trail niet over heldendom maar over morele vertwijfeling.

Daarom blijft Millet zijn hoofdpersoon ook dicht op de huid zitten, in het camerawerk en vooral in het geluidsontwerp, dat zeer subjectief is. Je hoort wat Hamid hoort, en zo deel je ook zijn myopische blik. Een perspectief met oogkleppen op.