Frost/Nixon

Ron Howard (Apollo 13, The Da Vinci Code) verfilmde het — bloedspannende — gevecht tussen een Britse talkshowdandy die iets te bewijzen heeft en een gevallen Amerikaanse president die een nalatenschap heeft veilig te stellen.

Tijdens de afgelopen presidentsverkiezingen vroeg de website Moviefone.com haar lezers naar de beste filmpresident. Harrison Ford kreeg toen de meeste stemmen voor zijn rol als presidentieel eenmansleger in Air Force One. Maar toen was Frost/Nixon nog niet uit. Want wat acteur Frank Langella hier in zijn rol als gewezen president Richard Nixon laat zien, is niets minder dan fenomenaal Oscarmateriaal.

Frost/Nixon is de verfilming van het gelijknamige toneelstuk voor twee acteurs van Peter Morgan die zijn eigen werk ombouwde tot een geolied scenario. Zowel Langella als Michael Sheen herhalen hun rollen in de filmversie van Ron Howard.

De Frost/Nixon-interviews trokken in 1977 (drie jaar na Nixons aftreden vanwege het Watergate-schandaal) 45 miljoen kijkers, het tot dan toe grootste publiek voor een nieuwsprogramma ooit in de geschiedenis van de Amerikaanse televisie. Nixon himself zegt al snel dat hij het als een bokswedstrijd ziet. En inderdaad, ook al weet je als kijker de uitkomst allang, het is Howard gelukt om de hele film lang die wedstrijdspanning vast te houden.

Mafkees
Nog iets anders: bij Howards eerdere jaren zeventig-excursie Apollo 13 verweet deze krant hem nog conservatisme maar hier lijkt het feit dat de regisseur ooit op Nixon heeft gestemd (zoals hij onlangs liet weten) alleen maar te leiden tot een meer gelaagde Nixon-portrettering dan we gewend zijn.

Want neem nu die andere grote Nixon-vertolking. Waar Sir Anthony Hopkins in Oliver Stone’s episch opgezette biopic uit 1995 vooral zwartgallig overkwam en tot nauwelijks meer in staat bleek dan een pijnlijke glimlach heeft de Nixon van Langella zelfs humor, zij het dan van een wat boertige soort. En waar Hopkins een getergde, verongelijkte en onzekere mafkees liet zien, toont Langella dat ook allemaal. Want je kunt nu eenmaal geen Nixon hebben gespeeld zonder flink te hebben geraaskald tegen de snobs die je onderuit willen halen, die je niet voor vol aanzien. Tegelijkertijd zien we een gehaaide man, iemand die van zich af kan slaan.

Gelukkig is de rol van David Frost de acteur Michael Sheen op het lijf geschreven (ook al zo goed als Tony Blair in The Queen). Frost is een even gladde als ijdele dandy-presentator. Gesjeest in de VS, op z’n retour in Engeland maar nog in het bezit van een talkshow in Australië waar hij lokale beroemdheden mag interviewen. Wanneer hij zijn producer meldt dat hij Nixon wil spreken en het liefste tijdens dat interview een excuus uit hem wil trekken, zegt deze dan ook: “Nixon? Gisteren zag ik je nog de Bee Gees interviewen.” En dan begint het.

Alles klopt in deze verfilming, nergens springen anachronismen in het vizier. Wees gerust, er zijn vrijheden genomen in deze vertelling maar na afloop heb je als kijker echt het gevoel een belangwekkende gebeurtenis te hebben aanschouwd. En dat is voor een film als Frost/Nixon toch het hoogst haalbare.