For Those in Peril

Een thriller verpakt als psychologisch drama, of toch een magisch sprookje in de vorm van een psychothriller? In het spelen met genres raakt de film zelf het spoor bijster.

In aanvang concentreert For Those in Peril zich op de sociale dynamiek in een klein Schots vissersdorp, waar een mysterieus ongeluk op zee vijf jonge mannen het leven heeft gekost. De collectieve rouw vindt een uitlaatklep in verdenkingen tegen de enige overlever van het ongeluk; voor het verdriet van deze Aaron, die bij het ongeluk zelf zijn oudere broer verloor, is weinig plaats. In fantasieën waarin hij de slachtoffers alsnog uit de buik van een mythisch zeemonster redt, komen zijn gevoelens van schuld en verdriet tot uiting.
Wat zich in zijn hoofd afspeelt, of misschien ook in dat van anderen — want waar het perspectief ligt is niet erg duidelijk — wordt verbeeld met een combinatie van video, Super-8, infraroodbeelden en tv-fragmenten. Het geluidsspoor voegt daar de roddel van anonieme dorpelingen aan toe, en een terugkerende dreun waarin Aarons enige herinnering aan het ongeluk weerklinkt. Veelgebruikte, of liever gezegd: uitgekauwde stijlmiddelen om een gevoel van subjectiviteit in de vertelling te brengen. En toch komt het nog als een verrassing wanneer plotseling de relatie tussen Aaron, zijn broer en diens vriendin in een heel nieuw daglicht wordt gesteld. Waar komen die uitgestelde onthullingen precies vandaan? Zijn het Aarons verdrongen emoties die aan de oppervlakte komen? Is er iets aan het kantelen in het collectieve bewustzijn van het dorp? Of hebben we te maken met een alwetende verteller van de onbetrouwbare soort? En wat betekent het, dat naast Aaron ook zijn moeder en de vriendin van zijn broer door deze verhaalwending volstrekt onbegrijpelijke personages worden?
Zijn talent laat de debuterende Paul Wright zien in het oproepen van emotionele spanning, en ook durf kan hem niet worden ontzegd. Het vermengen van psychologisch drama met thrillerelementen en magisch-realisme levert in dit geval echter vooral een collage van clichés op, met zo weinig  onderlinge samenhang dat je je moet afvragen hoe serieus de maker zijn publiek eigenlijk neemt.

Sasja Koetsier