Flow

Zwerftocht door unieke verbeelding

Flow

Deze veelvuldig bekroonde animatie neemt ons mee in een betoverend mooie apocalyptische wereld waarin dieren gewoon zichzelf mogen zijn.

Al vanaf de eerste beelden in een bos met een spiedend rondkijkende jonge kat en een groep wilde honden is duidelijk dat Gints Zilbalodis (zijn even bijzondere debuut Away was in 2019 op Kaboom te zien) ons met Flow meeneemt in een animatie zoals we die zelden zien. Een 3D-animatie met vaak een bijna fotorealistisch karakter en dieren die, ondanks de lichte stilering, zeer natuurgetrouw zijn. En toch iets dat het anders maakt, zoals die onontkoombare ogen van de kat, die geheimzinnige kattensculpturen of een onverwacht magische hemelvaart.

Wat opvalt wanneer we de kat volgen op een zwerftocht door die herkenbare en tegelijkertijd vreemde omgeving is dat de mensen verdwenen zijn. Er is nog een stad vol lege gebouwen, er is het verlaten huis van een kunstenaar, maar verder zijn er alleen de dieren. En dan die adembenemende vloedgolf die rijst en rijst. Tot de kat na benauwde momenten in een bootje springt en begint aan een grillige, soms speelse, maar ook dramatische, betoverende en af en toe stormachtige tocht naar veiliger oorden. Samen met een hond, een maki, een waterzwijn en een grote vogel. Ongezochte reisgenoten die zo hun eigen karakter hebben en elkaar aanvankelijk behoorlijk scheef aankijken. Al lijkt de hond ook een beetje verliefd.

Bijzonder is hoe realistisch het gedrag van de dieren is. In tegenstelling tot de meeste dierenanimaties spreken ze niet en zijn het geen mensenkarikaturen, al kan je hun schermutselingen wel als een metafoor zien. De kat miauwt, honden blaffen gewoon. Toch worden ze net van genoeg motivaties voorzien om de gebeurtenissen richting een ontroerend slot te sturen. Zelfvertrouwen en samenwerking kunnen groeien zonder dat het clichématig aandoet.

Je kunt het zien als een onderdompeling in een mythische droomwereld, met prachtige beelden en veel details waarbij je vaak ogen tekort komt. Een iets sterkere dramatische lijn had geen kwaad gekund, maar aan de andere kant telt hier vooral de beleving. Zilbalodis – bewonderaar van de Japanse grootmeester Hayao Miyazaki – laat veel ruimte voor interpretatie. Waarom hangt er bijvoorbeeld in het begin al een bootje in een boom?

Hoewel Flow een volwassenen verbeelding is, meent Zilbalodis terecht dat er ook voor kinderen genoeg in zit. Cinekid had de gelukkige inval Flow te programmeren. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik zes kinderen van 5 tot 11 jaar naar hun indruk en de respons was positief: “spannend” en “een avontuur”. Eén kind vond het af en toe een beetje eng maar toch mooi, en de uiteindelijke vriendschap sprong er voor iedereen uit. Het ontbreken van dialoog was soms een klein minpuntje, net als voor een enkeling de lengte, maar toen ik vroeg of ze zouden gaan kijken als er een nieuwe film met deze dieren zou zijn, antwoordden alle kinderen volmondig: “Ja!”