Feis Forever

Filmmaker Olivier S. Garcia brengt in een gelaagde documentaire een ontroerend eerbetoon aan rapper Feis, die in 2019 werd doodgeschoten in Rotterdam.

De camera zweeft door de avondlijke straten van Rotterdam, als een geestverschijning op zoek naar zingeving. De meditatieve stadstour langs verlichte winkelstraten eindigt bij een gigantisch muurportret van de in 2019 doodgeschoten rapper Feis, geboren als Faisal Mssyeh. De openingsscène van Feis Forever van Olivier S. Garcia (In Between These Mountains, 2024) suggereert een warme leegte. Feis is niet meer, maar hij zwerft door de stad. De warme, jazzy tonen van componist Rui Reis Maia onderschrijven deze melancholie. Zes jaar na de dood van de rapper leeft zijn spirit voort.

Garcia filmt in Feis Forever de Rotterdamse hiphopscene, waarvan Feis een invloedrijk onderdeel was. Hij laat rappers als Winne en U-Niq aan het woord, die op liefdevolle wijze anekdotes delen over hun ‘broer’. Al snel ontstaat het beeld van een gretige tiener die, geïnspireerd door cassettetapes met de muziek van Tupac Shakur, rond 2002 hiphop begint te maken. Op audio-opnames, gemaakt in 2014, vertelt Feis dat hij geïnspireerd was door de “eerlijkheid en rauwheid” van Shakurs muziek. Op zeventienjarige leeftijd wekt Feis al de interesse van labelbaas Kees de Koning, die hem kwalificeert als “van de buiten­categorie”.

Maar de echte doorbraak van Feis laat jaren op zich wachten. Een aangekondigd album verschijnt pas vijf jaar later. In een fragment uit De Wereld Draait Door biecht Feis op dat hij “er nog niet klaar” voor was. Dat is een verfrissende bekentenis, die exemplarisch is voor een rapper die de dingen net ietsje anders deed. Garcia plaatst zijn hoofdpersoon ook in de context van Rotterdam-West, waar veel jonge mensen uit gebroken gezinnen komen en op een andere manier kennismaken met het volwassen leven. Feis is een exponent van die gemeenschap, die vaak wordt geassocieerd met machogedrag.

Maar Garcia prikt door die clichés heen. Hij laat een groep mannen zien die niet schromen om hun liefde te verklaren voor een verloren broeder. Dat levert ontroerende scènes op. Op de bewuste nacht, de jaarwisseling van 2018 op 2019, gaat de film niet erg diep in. Die gebeurtenis blijft in nevelen gehuld. Misschien ook maar goed: daar was al genoeg (al dan niet negatieve) aandacht voor. Feis Forever is juist een onbetwist eerbetoon aan de rapper.

De film roept daarnaast de vraag op: waarom zijn documentaires over de hiphopcultuur in Nederland zo’n zeldzaamheid? Want ook voor bioscoopbezoekers die geen weet hebben van de Rotterdamse kraamkamer van hiphop waarin Feis kon groeien, kan Feis Forever een inspirerende kijkervaring zijn.