In Between These Mountains

Hoe ver mag je als filmmaker gaan voor je eigen project? Dat is een van de vragen die deze persoonlijke, maar ook ongemakkelijke zoektocht van filmmaker Olivier S. Garcia oproept.

Regisseur Olivier S. Garcia heeft verklaard dat hij via drie generaties vaderschap mannelijkheid en zijn migratieachtergrond wil onderzoeken. De bijna dertigjarige regisseur doet dat met zijn zeventigjarige vader Tony – zelf ooit ook filmmaker en acteur – en zijn vijftigjarige halfbroer Erik, zoon van zijn vader en een andere moeder.

Tony komt uit een Mexicaans gezin, dat emigreerde naar de Verenigde Staten. Olivier werd geboren in Nederland met een Nederlandse moeder. Erik verliet dat land om terug te keren naar Amerika, omdat hij zich niet gezien voelde door zijn vader en het nieuwe gezin. De regisseur heeft het idee om met zijn broer en vader een zware trektocht van enkele weken te maken door de bergen in Californië.

Daarmee hoopt hij op verdieping van de banden, maar het is vooral zijn persoonlijke ontwikkeling waarmee hij worstelt, wat duidelijk wordt uit de vragen die hij voorafgaand en gedurende de tocht stelt. Aan zijn familie, maar ook, in het duister van de nacht, aan zichzelf. Het is vanaf het begin duidelijk dat broer Erik wrokgevoelens koestert ten opzichte van zijn vader en van Olivier, die veel meer aandacht kreeg (maar nog altijd veel te weinig, zo blijkt).

Een diep persoonlijke film als deze loopt natuurlijk altijd het risico navelstaarderig en exhibitionistisch te worden. Gelukkig is er meer dan alleen de trauma’s die de twee broers hebben opgelopen. De geschiedenis van de vader – en daarmee het interculturele element in de film – is behoorlijk interessant. Hij is niet alleen de zoon van immigranten die er alles aan deed om zijn Mexicaanse verleden uit te wissen, maar had ook artistieke ambities die werden gesmoord door een vroeg vaderschap.

Alle ingewikkelde emoties en dynamiek zijn ingekapseld in de adembenemende onbarmhartigheid van het berglandschap en de sfeervolle soundscape. Daarmee komen de hoogstpersoonlijke problemen in een breder perspectief te staan. De film heeft een mooie spanningsopbouw, waardoor je gemakkelijk blijft kijken naar het wandelen, kibbelen en reflecteren.

Af en toe bekruipt je, net als de familieleden van Olivier, het gevoel dat niet het welzijn van de betrokkenen vooropstaat, maar dat de filmmaker op zoek is naar een catharsis, zowel voor zichzelf als voor de film. Hij wil van alles weten, maar dat staat allemaal in relatie tot hem – hij is niet per se nieuwsgierig naar de mens achter de personen die zo belangrijk zijn in zijn leven. Dat roept de vraag op of je voor je persoonlijke gewin je eigen familie zo kunt blootstellen aan mogelijk ontregelende ervaringen en aan de blik van een groot publiek. En hoe zijn familieleden zelf naar deze (ondanks de bezwaren) fascinerende film zullen kijken.