Farming

Acteur Adewale Akinnuoye-Agbaje maakt zijn debuut als speelfilmscenarist en -regisseur met het opmerkelijke verhaal van zijn jeugd in een voorstad van Londen. Met een opeenstapeling van misère schiet de film helaas zijn doel grotendeels voorbij.

Farming grijpt terig op een al-te-nabij verleden waarin openlijk op minderheden werd gescholden en racistische uitingen en geweld onderdeel waren van een specifiek deel van de working class subcultuur. Dat doet de film vanuit een buitengewoon perspectief: dat van een zwarte jongen die skinhead wordt.

De titel beschrijft een praktijk die in de eerste decennia na de onafhankelijkheid van Nigeria in zwang raakte onder Nigeriaanse echtparen die de nieuw geboden kansen ten volle wilden benutten. Terwijl zij studeerden of een carrière opbouwden brachten zij hun kinderen onder bij pleeggezinnen in het voormalige moederland, waar ze een Britse opvoeding zouden krijgen. Voor sommige gastouders werd het in huis nemen van Nigeriaanse kinderen een verdienmodel.

Zo groeit Enitan in de jaren zeventig op in een wit arbeidersgezin in de rauwe havenstad Tilbury onder de rook van Londen. Hun krappe woning vult zich net zolang met pleegkinderen tot er echt niet een meer bij past. Zijn moeder maakt van de timide jongen een winkeldief, zijn vader een straatvechter. Als hij op zijn zestiende van school wordt gestuurd sluit hij zich aan bij dezelfde skinheads die hem niet veel eerder nog op straat achterna zaten, in elkaar sloegen, uitkleedden en bedreigden. Om zich te bewijzen vecht hij niet alleen om het hardst, maar wordt hij ook een fanatiek racist.

‘Based on a true story‘, verschijnt aan het begin van Farming in beeld; pas bij de aftiteling blijkt wíens waargebeurde verhaal dit is. In zijn debuut als speelfilmregisseur en -scenarist vertelt Hollywood-acteur Adewale Akinnuoye-Agbaje het verhaal van zijn eigen jeugd. Die onthulling komt als een schok, en niet alleen omdat de verfilmde gebeurtenissen zo grimmig zijn. In de manier waarop ze tot fictie zijn verwerkt, schemert op geen enkele manier door dat het om een doorleefde geschiedenis gaat.

Enitan zelf blijft een gesloten boek; hoe het dromerige jongetje uit de eerste helft van de film zich ontpopt tot de verbaal en fysiek agressieve puber uit het tweede deel voltrekt zich buiten beeld. Wat het sterkst teleurstelt is dat Akinnuoye-Agbaje met zijn film geen poging doet het meest schrijnende aspect van zijn persoonlijke geschiedenis uit te diepen: de internalisering van rassenhaat.

In plaats daarvan kiest hij ervoor om in het scenario uitsluitend zijn heftigste herinneringen aan elkaar te rijgen, alsof de optelsom van onbegrip, emotionele verwaarlozing en een vijandige straatcultuur voor Enitan maar één mogelijke uitkomst kan hebben. Zodra de skins in beeld komen, die met hun uniforme uitdossing en platte agressie de droogs uit A Clockwork Orange (Stanley Kubrick, 1971) in herinnering brengen, wordt het karikaturaal. Dat Enitan zelf een paar nare geweldsdelicten pleegt, kennelijk zonder dat dit tot enige vorm van vervolging leidt, versterkt het vermoeden dat Akinnuoye-Agbaje in zijn scenario nogal hyperbolisch met zijn eigen geschiedenis is omgesprongen. Die vrijheid heeft hij, maar het haalt wel precies de angel uit zijn film.

Farming is nu te zien op Picl en vanaf 16 juni op andere platforms en dvd.