EL MAL AJENO

Een arts die zijn emoties onderdrukt verandert ongewild in een Jezusfiguur in het Spaanse ziekenhuisdrama annex thriller el mal ajeno.

Alejandro Aménabar verbond in zijn eerste baan als producent zijn naam aan el mal ajeno (for the good of others), maar dat is slechts ten dele te merken. Het Spaanse ziekenhuisdrama annex thriller drijft meer op innerlijke dan op uiterlijke worstelingen, met dank aan Aménabar, maar hij ontspoort aan het eind zodanig dat hij onbedoeld lachwekkend wordt. De kern van el mal ajeno is intrigerend: kan een arts alleen zijn werk doen als hij geen enkele band aangaat met zijn patiënt, of is dat niet vol te houden? En wat doet hij als hij moet kiezen tussen het redden van het leven van zijn geliefde of een onbekende? Op dit soort morele vragen geeft de film lange tijd geen eenduidige antwoorden. De worstelende arts in el mal ajeno is Diego (de uitstekende Eduardo Noriega uit abre los ojos), die alleen zijn werk kan doen door als ijspilaar door de ziekenhuisgangen te lopen. Hij bestrijdt pijn bij ongeneeslijk zieke mensen en doet dat zonder emoties, omdat hij zelf immuun is geworden voor pijn. Zijn assistent gelooft meer in engagement maar Diego moet daar niets van hebben. Ook thuis lukt het de gescheiden Diego niet om emotioneel betrokken te zijn bij het reilen en zeilen van zijn ex-gezin. Totdat hij wordt neergeschoten door de geliefde van een patiënte en daarna — nu komt het bovennatuurlijke de film ingeslopen — op wonderbaarlijke wijze patiënten door aanraking kan genezen. Hij wordt een Jezusfiguur tegen wil en dank. De plot wordt ingewikkelder wanneer ook zijn dochter ziek wordt en waan en werkelijkheid à la the sixth sense door elkaar gaan lopen.
Debuterend regisseur Oskar Santos heeft daarna grote moeite om de film op de rails en de kijker bij de les te houden. Het melodrama krijgt de overhand, vergezeld door overbodige orkestrale muziek. De art direction is wel zorgvuldig gekozen, met witte muren en groene intensive care-kamers die de emotionele kilte benadrukken.
Scenarist Daniel Sánchez Arévalo (regisseur/schrijver van azuloscurocasinegro) neemt veel tijd voor de psychologische impact van de nuchtere levenshouding van Diego in de tijd voor het schietincident, maar veel minder tijd voor de impact van zijn nieuwe gave daarna. Hierdoor komt de Diego die we daarvoor redelijk goed hebben leren kennen, steeds verder van ons af te staan. Zo ondergaat de kijker een proces dat het omgekeerde is van dat van Diego: van betrokkenheid naar apathie.

Mariska Graveland