El castigo

Midden in de bossen zetten Ana en Mateo voor straf hun zoontje uit de auto. Als hij even later verdwenen blijkt te zijn, komen wederzijdse ergernissen naar boven. El castigo is volledig in één shot gedraaid.

Mokerslagen zijn over het algemeen niet traag, maar wel in het geval van dit Chileense drama. Vijfenzeventig minuten duurt het voordat El castigo de klap uitdeelt en dan lig je als kijker ook echt op de grond.

Een man en een vrouw rijden traag in een auto. “Zo is het wel genoeg Ana”, zegt Mateo. Ze rijden een stuk terug en dan blijkt dat ze hun zoontje Lucas voor straf uit de auto hebben gezet. Langs de weg ergens diep in de bossen. Pas later hoor je waarom precies, als Mateo het aan een agent vertelt. Ze hebben de politie gebeld, want ook al lieten ze Lucas maar heel even achter, hij blijkt verdwenen. Ook pas later hoor je hoe jong de jongen is en hoe onverantwoord het gedrag van zijn ouders.

Dat snappen ze nu zelf ook wel, dat dit niet de beste strategie was om het drammende kind iets duidelijk te maken. Ana probeert eerst nog de rust te bewaren, Mateo raakt al snel in paniek. Als de duisternis begint te vallen, de temperatuur daalt en er ook nog poema’s in de bossen blijken te leven, beseffen ze in welke nachtmerrie ze zich bevinden.

El castigo (‘de straf’) heeft niet de vorm van een sensationele zoektocht. De film drijft op het tweespel tussen Ana en Mateo. Terwijl de politie zoekt en zij bij de auto moeten wachten, komen in hun gesprekken jarenlang onuitgesproken verwijten naar boven. De angst voor wat er met Lucas gebeurd kan zijn, is het losse draadje dat het weefsel van hun bestaan ontrafelt. Vooral Antonia Zegers als Ana maakt indruk. Hoe ze haar paniek verbergt achter een verbeten soort kalmte, terwijl je voortdurend voelt dat er meer aan de hand is. Een dramatisch kamerspel in de bossen.