DUNYA & DESIE IN MAROKKO

Zoetgrappige mocro movie

  • Datum 05-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films DUNYA & DESIE IN MAROKKO
  • Regie
    Dana Nechustan
    Te zien vanaf
    01-01-2008
    Land
    Nederland/Marokko
  • Deel dit artikel

De populaire multiculti televisieheldinnen Dunya en Desie zijn in hun eerste speelfilm van school af en worden volwassen tijdens een roadmovie door Marokko.

"Het is geen polaroid!", roept Dunya. Ongeduldig schudt Desie de zwangerschapstest in haar hand heen en weer. Gespannen wachten de beide vriendinnen het oordeel af. "Is het een kruisje of een streepje?" Ze knijpen hun ogen samen. Het is een kruisje. Desie is zwanger.
In vervolg op haar succesvolle televisieserie Dunya & Desie (2002-2004) maakte Dana Nechushtan een roadmovie over de twee vriendinnen uit Amsterdam-Noord. Op reis door Dunya’s vaderland Marokko leren ze elkaar en zichzelf weer wat beter kennen. Net als de televisieserie, toont de film dunya & desie vriendschap, ruzies en misverstanden tussen een blondine die leeft volgens de typische Amsterdamse mores, en een brunette die leeft volgens de Marokkaanse. Inmiddels zijn de meisjes een stuk ouder dan in de serie. Desie (Eva van Wijdeven) werkt in een kapsalon en zoent heftig met haar rij-instructeur (Tygo Gernandt) terwijl het water van de wasstraat tegen de ramen van de auto kletst. Dunya (Maryam Hassouni, die onlangs een Emmy ontving voor haar rol in de televisieserie Offers) daarentegen studeert en krijgt te maken met het fenomeen ‘uithuwelijken’.

Poedelpuppytrimsalon
dunya & desie hangt van dat soort clichés aan elkaar, maar dat maakt hem ook herkenbaar. Want al is de verhaallijn zoetsappig, grappige details (een poedelpuppytrimsalon en bijnamen als ‘kwak’ en ‘knol’) geven dunya & desie net zoals de serie z’n eigen, opgewekte toon.
Maar het is het bekende liedje: in Nederland zijn Marokkanen allochtonen, in Marokko zijn ze dat ook. Toch komen ook andere, minder besproken kwesties aan de orde. Zo kan de ChristenUnie nog wat leren van Dunya’s visie op Desie’s mogelijke abortus. In haar Islamitische ogen is een baby de eerste veertig dagen een zielloze kiem. Daarna komt er een engel die de vrucht leven inblaast en pas dan is het écht iemand.
Wel moet je bij het zien van deze film zogenaamde filosofische wijsheden als: "Iedereen moet het leven leiden dat hij gekregen heeft", negeren, want al zegt Hassouni ze nog zo aannemelijk, inhoudelijk zijn ze hol. En dat is jammer, want dit soort uitspraken maken haar een zeur en geven de film bovendien een naïeve bijklank.
De dunya & desie-film staat in de lijn van ‘mocro movies’ als shouf shouf habibi! (Albert ter Heerdt, 2004). In deze films worden vooroordelen over allochtonen en autochtonen ingezet om het verhaal voort te stuwen en om ze tegelijkertijd te kritiseren. dunya & desie is echter een stuk minder cynisch dan shouf shouf. De maatschappijkritiek is onderhuidser en komt daardoor zwakker over.
Door tot in de puntjes verzorgde art direction en camerawerk worden de contrasten en tegenstellingen tussen Dunya en Desie ook visueel gethematiseerd. Zo is de überblondine, wanneer ze aankomt in Dunya’s tweede woonplaats, omringd door schattige, donkerharige kinderen, en steekt Amsterdam extra grijs af bij de warmgetinte Marokkaanse steden. Toch blijk je ook het oer-Hollandse landschap als idyllisch te kunnen ervaren. Wanneer Desie haar scharrel over de haar zwangerschap vertelt, zien we achter hen een molen en een gelukkig bruidspaar over de groene velden ronddartelen.

Laura van Zuylen