Drawing Lots

De losse verhalen van de bewoners van een woonblok in een Georgische kustplaats zijn in het innemende Drawing Lots minder belangrijk dan de som van hun samenzijn.

Het zal tamelijk uniek zijn dat een film zowel de laatste film van een ervaren filmauteur is, als de eerste film van een onervaren regisseur. Maar precies dat geldt voor de Georgische film Drawing Lots, die afgelopen januari in wereldpremière ging op het IFFR.

De opnamen van deze vijfde speelfilm van Zaza Khalvashi waren grotendeels voltooid toen de regisseur in 2020 onverwacht overleed op 62-jarige leeftijd. Zijn dochter Tamta, zelf geen filmmaker maar antropoloog (met wel enige documentaire-ervaring), voltooide de postproductie. Ze leunde daarbij op haar vaders aantekeningen en dagboeken, en werkte in nauwe samenspraak met zijn crewleden – onder wie haar eega, cinematograaf Giorgi Shvelidze, die de prachtige zwart-witbeelden voor de film leverde.

Aan het eindresultaat is die tragische productie overigens niet af te zien, want Drawing Lots is een film vol levenslust. De Khalvashi’s voeren ons mee naar een binnenplaats in de kuststad Batumi, zoals die in alle Georgische steden talrijk zijn: min of meer ongepland ontstaan in het midden van een huizenblok dat uit allerlei verschillende gebouwen bestaat en waar dus ook allerlei verschillende lagen van de bevolking wonen en langs elkaar schuren. Georgië in het klein; de mensheid in het klein.

De verhalen die daaruit opborrelen zijn doelbewust fragmentarisch en vaak opgebouwd uit (wel)bekende structuren, van romkom tot misdaadfilm, wat de kijker enig houvast geeft in de hier en daar onaf aandoende opbouw. Het dichtst wat de film komt bij een centrale lijn, zijn de pogingen van een nerdy tiener om de aandacht te vangen van de mooiste meid van het woonblok. Maar er is ook gedoe rond een buurtgenoot die net uit de gevangenis komt, een oude man die de hele buurt via surveillancecamera’s in de gaten houdt en een jonge buur die op de wildste tijdstippen gaat staan scheuren op zijn elektrische gitaar.

Maar geen van die verhalen heeft de volle aandacht van de film. Die ligt in feite bij de binnenplaats, bij het samenkomen van al die losse levens en verhalen, die op telkens weer verrassende manieren op elkaar botsen. Op de binnenplaats spelen de oude dames het kansspel waar de titel zijn naam aan ontleent. Daarin biedt elke kaart precies evenveel kans op winst, zoals elk personage hier even belangrijk is als elk ander.