DRAMA/MEX

drama/mex speelt zich toevallig af op het strand van Acapulco. Maar het had net zo goed Drama/NL of Drama/VS kunnen heten.

Drie verhalen over vijf levens tijdens een nacht in een nauwelijks herkenbaar Acapulco. Regisseur Gerardo Naranjo springt in drama/mex van het ene naar het andere verhaal en dan weer terug, waarbij de personages elkaar soms letterlijk op het strand of langs de kant van de weg voorbijlopen. Het is allemaal zo soepel verweven dat er nauwelijks iets uitzonderlijks lijkt te gebeuren maar ondertussen zit de film knap in elkaar en is de cast die voor het merendeel uit amateurs bestaat, erg overtuigend.
drama/mex opent met hartstopper Fernanda (Diana Garcia) die haar vriendje Chano (Emilio Valdés) aan de kant zet. Twee maanden daarvoor stal hij haar vaders portemonnee en vertrok met een cruiseschip naar open water. Dat pikte ze dus niet. Hoewel, ze pikt het wel. Nu hij terug is, mag hij eerst buiten voor een gesloten deur blijven staan maar als Chano dan over de muur klimt, binnendringt en met geweld haar kleren uit trekt, is ze behoorlijk snel overgehaald. Een bekend symptoom van het foute-mannensyndroom. Fernanda’s echte vriendje Gonzalo wordt niet blij als hij hoort dat Chano weer bij zijn vriendin zit.
En dan is er Jaime (Fernando Becerril), een kantoorklerk die is weggezakt in een grijs kabbelend bestaan. Zo grijs, dat hij er alleen nog kleur aan kan geven door zichzelf door het hoofd te schieten. Hij steelt de loonzakjes om op het strand een huisje te huren en de trekker over te halen. Tigrillo (Miriana Moro) ziet hem eerst als een rijke toerist — ze heeft net geleerd hoe ze zo zwoel mogelijk ‘relaxation’ moet uitspreken — en steelt zijn goed gevulde portefeuille. Maar daarna ziet ze hoe kwetsbaar hij is en blijft ze bij hem en neemt ze hem mee over het strand en wordt dronken en gaat naar nachtclubs. En hij vecht als ze wordt lastiggevallen.

Voorbijgangers
Het is verleidelijk om aan Alejandro González Iñárritu (amores perros, 21 grams, babel) te denken bij een Mexicaanse film met verwoven verhaallijnen, maar Iñárritu is hooguit in de verte een inspiratie voor Naranjo en niet meer dan dat. De regisseur is zich bewust van zijn eigen vorm, hij hoeft niet te kopiëren. Dat zag ook Gael García Bernal (the science of sleep, babel), die de film meefinancierde.
Deze anonieme achtergrond — een strand in een toeristenplaats met alleen voorbijgangers — maakt het geworstel van de personages des te voelbaarder. De een wil zich binden, de ander wil zich bevrijden, maar ze zijn hoe dan ook alleen voor zichzelf bezig. Kunnen mensen zich wel binden, vraagt de film. Jaime leeft al tientallen jaren met zijn vrouw en twee kinderen en zomaar op een avond vertrekt hij. Net als Chano die Fernanda laat zitten en op een boot stapt. De beginneling doet het, net als de professional. Maar ja, toch steeds weer proberen hè. Want wat moeten we anders?
Net als de laatste beelden van Truffauts les quatre cents coups zijn de laatste beelden van drama/mex — ook aan het strand trouwens — zinderend dubbelzinnig.

Ronald Rovers