De Patrick

Na een flinke carrière als regisseur voor de betere Amerikaanse series levert Vlaming Tim Mielants met De Patrick een eigenzinnig speelfilmdebuut af, waarin intriges op de nudistencamping worden gebracht met de gravitas van een Shakespeareaans drama.

Wie Pierre Bokma eens naakt wil zien, komt prima aan zijn trekken in De Patrick. Of anders de Vlaamse acteergrootheden Josse de Pauw en Ariane van Vliet, en rijzende ster Kevin Janssens. En zelfs de Nieuw-Zeelandse wereldster Jemaine Clement (Flight of the Conchords, 2007-2009) komt opdraven in adamskostuum – zij het soms achter een strategisch geplaatste gitaar.

Al dat naakt lijkt op voorhand het unique selling point van De Patrick, het eigenzinnige speelfilmdebuut van de Belgische regisseur Tim Mielants, maar is bij het kijken al binnen enkele minuten volstrekt normaal. De film speelt op een nudistencamping, en daar vliegen de bungelende piemels en borsten je nu eenmaal om de oren. Opwindend is al dat naakt in ieder geval nergens; het is vooral vlees. Mooie jongen Kevin Janssens kwam voor de titelrol zelfs bijna twintig kilo aan, en liet zich een onooglijk bloempotkapsel aanmeten.

Maar zo alledaags als al die naakte lijven al snel zijn, zo opwindend zijn veel van de gewaagde keuzes die Mielants maakt. Het verhaaltje houdt hij piepklein; de film is vooral een karakterstudie van de timide Patrick, de 38-jarige zoon van de uitbater van de camping (Josse de Pauw). Wanneer zijn vader overlijdt, krijgt Patrick plotseling de verantwoordelijkheid voor de camping in de schoot geworpen – een taak waar hij niet de ambitie voor heeft, en misschien ook niet de kunde. De gluiperige Nederlandse vaste gast Herman (Bokma) ziet zijn kans schoon voor een machtsgreep, aangespoord door zijn echtgenote Liliane (Ariane van Vliet), die op haar beurt een affaire met Patrick onderhoudt. En intussen is Patrick vooral bezig om zijn verdwenen hamer op te sporen, die hij kwijtraakte op de dag dat zijn vader stierf.

Zo klein als dat allemaal klinkt en ook is, zo groots is de stijl waarin Mielants het brengt. De Nederlandse cameraman Frank van den Eeden giet de intriges op de camping in beelden van mythische proporties, alsof het een Shakespeareaans koningsdrama is. Ook het schurende geluidsontwerp is van Nederlandse hand: Peter Flamman en Wart Wamsteker weven, geholpen door de dissonante muziek van Geert Hellings, een nachtmerrieachtig geluidstapijt onder Patricks banale wereld. Zo creëert Mielants een bombastische ode aan een ambitieloos leven.