De openbaring
Naar de hel met Victor Löw
De paranoïde Jacob denkt dat het einde der tijden aanbreekt wanneer de coronapandemie begint en zondert zich met zijn moeder af van de buitenwereld. De openbaring is een heerlijk satirische covidthriller.
Wanneer het coronavirus Nederland in het voorjaar van 2020 platlegt, besluit Jacob (Victor Löw) zijn baan op te zeggen en bij zijn moeder (Leny Breederveld) in te trekken zodat hij haar “bioveiligheid kan bewaken”. Jacobs zorgen worden treffend verbeeld in de openingsscène van De openbaring, waarin hij in een ziekenhuis snakkend naar adem aan een ventilator ligt. Dat blijkt een nachtmerrie, zoals wel meer Nederlanders die zullen hebben gehad. Filmmaker Chris W. Mitchell (De poel, 2014) toont in De openbaring, gefilmd vanuit het vertroebelde perspectief van een paranoïde man, hoe horror is verweven met ons dagelijks leven.
Dat levert geestige scènes op. Zoals wanneer de boodschappen worden bezorgd – die Jacob zorgvuldig afwast voordat ze in de voorraadkast belanden – en de slagroom ontbreekt, waarna hij declameert: “Appeltaart zonder slagroom is als een kerstboom zonder ballen!” Dus snelt hij, uitgedost in een wit beschermingspak, naar de supermarkt waar hij uit angst voor het virus twee meter afstand eist van de andere klanten. Wanneer iemand een pak yoghurt voor zijn neus weggrist, schrikt hij zich rot. Jacobs zus Magda (Monic Hendrickx), die vanwege haar baan als hulpverlener niet welkom is bij haar broer thuis, ziet dit alles met lede ogen aan.
Hoe langer Jacobs baard groeit, hoe meer ook zijn onstuimige gedrag toeneemt. Hij raakt in de band van een mysterieuze Amerikaanse dominee die de Apocalyps voorspelt. En dan zijn er ook nog komische verwijzingen naar het in de huid kruipen van een ander (Jacobs vader was een slager die “beesten zo goed kon villen”). Telkens vindt Mitchell met zulke groteskerieën de juiste balans tussen komedie en horror, in een film die gaandeweg gaat lijken op een lange afdaling naar de hel.
Met in de hoofdrol een valse profeet: Löw, die de film met verve draagt, ziet er op een gegeven moment uit als een soort kolonel Kurtz die de jungle probeert te bedwingen die de buitenwereld in coronatijd is geworden. Jacob oogt ook als een pakkende metafoor voor al die mensen die aan het begin van de pandemie in fake news tuinden. Opnieuw blijkt dat de genrefilm zich uitstekend leent voor wonderlijke en kritische blikken op de samenleving.