De Boskampi’s
Crimi's voor kinderen
Bijna tegelijk verschijnen twee Nederlandse familiefilms die vrolijk werk maken van het misdaadgenre. Diederik Ebbinge’s Kidnep en Arne Toonens De Boskampi’s.
In de voorjaarsvakantie draaien twee kinderfilms van regisseurs die eerder furore maakten met ‘volwassener’ projecten. Arne
Toonen volgt zijn Tarantino-achtige misdaadkomedie Black Out op met De Boskampi’s, waarin de gepeste Rik Boskamp na een verhuizing zijn imago opvijzelt door te doen alsof zijn vader geen boekhouder maar een maffiabaas is. Diederik Ebbinge kiest na het succes van zijn artkomedie Matterhorn voor Kidnep, waarin rijkeluiszoon Bo ontvoerd wordt en van ontvoerder Fred leert wat familie écht is.
Hun films vertonen opvallende gelijkenissen. Zoals hun jonge blonde hoofdrolspelers, die tegenwicht krijgen van veteranen Martin van Waardenberg en René van ’t Hof. De nadruk op verstoorde familieverhoudingen, met de onverschillige miljonairsouders uit Kidnep en de dode moeder en sullige vader in De Boskampi’s. Hun geslaagde cartooneske toon, die leunt op conventies en stijlkenmerken van de misdaadfilm waarvan je je (zeker in het geval van De Boskampi’s) af kunt vragen of de doelgroep die verwijzingen gaat snappen.
Het verschil ligt uiteindelijk in de stijl en in het hart. Toonen weet zijn stilistische tics succesvol te vertalen naar een jonger publiek, terwijl in Kidnep minder overblijft van de eigenzinnige stijl van Matterhorn. En waar De Boskampi’s leunt op een ironische nostalgie naar de jaren tachtig, voelt Kidnep eerder wat oubollig. Niet vreemd: Karin van Holst Pellekaan schreef het scenario al zo’n vijftien jaar geleden, toen haar Loenatik nog in de kinderschoenen stond. De film wil een duidelijke boodschap overbrengen en krijgt daarmee iets belerends, zoals het VPRO-kinderdrama dat in de jaren negentig soms had. De Boskampi’s voelt frisser, moderner, en ironischer, maar er valt daarmee ook minder te leren. Of nou ja: kinderen leren misschien de stijlkenmerken van de moderne misdaadfilm en dat is ook best wat waard.
Joost Broeren
