DANCE ME TO MY SONG

De Australische film Dance me to my song is net als veel films het product van een wens, in dit geval de wens van de zwaar gehandicapte Heather Rose. Regisseur Rolf de Heer verfilmde haar script.

Bijna elke filmmaker stelt zichzelf de haast onmogelijke taak zijn meest intieme droom publiekelijk te maken. Daarbij hoort de strijd met scenario, financiering, set en crew. Voor het realiseren van Dance me to my song is die worsteling met de materie maar een peulenschil geweest in vergelijking met de andere hindernissen, waarvoor scenarioschrijfster en hoofdrolspeelster Heather Rose zich zag gesteld. Zij zit namelijk volledig gehandicapt en afhankelijk van derden in een rolstoel en kan niet praten zonder ‘stemmachine’, een apparaat waaruit het geluid van een robot komt.
Vijf jaar geleden kwam Heather Rose in contact met regisseur Rolf de Heer (The quiet room), toen ze een bijrolletje speelde in diens Bad boy Bubby (1993). Haar leven kreeg eindelijk zin, zo oordeelde ze, en ze zette zich aan een filmscript over een spastische vrouw, geïnspireerd op en door zichzelf.
De film is meer geworden dan een louteringsproces voor een levenslange patiënt. Dance me to my song gaat behalve over handicaps, ook over macht, afhankelijkheid, maar vooral over de liefde. Want ondanks haar beestachtige voorkomen (ze maakt de voortdurende kreungeluiden van een kluivende hond) verovert Julia ieders hart. Tenslotte is ze ook maar een mens: ze heeft verdriet, ze heeft gevoel voor humor, ze wordt verliefd, net als iedereen.
Haar intens gemene verzorgster Madelaine (Joey Kennedy, bekend van Shine) moet het afleggen in hun strijd om Eddie (voormalig Australische kung fu-kampioen John Brumpton), de beeldschone passant die door Julia in huis is gehaald. Madelaine, zelf ongelukkig in de liefde, is jaloers op de band die ontstaat tussen die mooie man en dat ‘insect’, zoals ze Julia noemt. Maar dat ‘insect’ is wel haar opdrachtgeefster. Daarop verkijkt ze zich als ze Eddie voor het machteloze oog van Julia verleidt.

Voyeuristisch
Rolf de Heer is heel ver gegaan om de kijker deelgenoot te maken van de wereld van de spastische Julia. De film is zo nu en dan op de rand van voyeuristisch. Zo is de erotische scène tussen de atletische man en de zwaar gehandicapte vrouw meer dan gedurfd. Net op tijd sleurt de jaloerse verzorgster hem van haar af, zodat de gegeneerde kijker het niet langer hoeft aan te zien.
Daar ligt meteen het probleem van Dance me to my song. Opvattingen over het leven, schoonheid en de liefde worden inderdaad door Julia op losse schroeven gezet, maar met het mes op de keel. De film laat datgene zien wat niemand eigenlijk wil zien. Hoe dapper Rose ook is geweest in het onthullen van haar gevoelens, ze blijven intiem en dat kunnen ze misschien ook maar het beste blijven. Voor het grootste deel blijft Dance me to my song de verwezenlijking van een persoonlijke droom, die ondanks alle genomen hindernissen, weigert publiekelijk te worden.

Fleur Jurgens