Corman’s World: Exploits of a Hollywood Rebel

Het plezier van ordeloosheid

Dit energieke eerbetoon aan ‘schlock meister’ Roger Corman toont ook de andere kanten van de koning van de B-film, die inmiddels ruim vierhonderd films op zijn naam heeft staan.

Een tekenend moment tegen het einde van Corman’s World: Roger Corman maakt zich in een kleedkamer klaar om zijn ere-Oscar in ontvangst te nemen. Zijn vrouw Julie, een groot deel van zijn leven zijn medeproducent, strikt zijn dasje, en Corman klaagt dat de voorgestrikte er eigenlijk altijd mooier uitzien. Hij: “Blijkbaar is het idee dat datgene dat nét niet perfect is, herkenbaar is als handgemaakt.” Zij: “Precies. Het plezier zit in de ordeloosheid.”

Het is opvallend dat Corman dat zo laat in zijn carrière nog uitgelegd moet krijgen. Vrijwel zijn complete oeuvre, dat inmiddels bestaat uit ruim vierhonderd films, draait om dat principe. Al sinds de jaren vijftig regisseert en produceert de ‘schlock meister’ aan de lopende band de goedkoopste van de goedkope B-films, met titels als It Conquered the World, Machine-Gun Kelly en Creature from the Haunted Sea.
Maar in zijn energieke, lichtelijk hagiografische documentaire over de exploitatiefilmer toont Alex Stapleton ook de andere kanten van Corman. De man die jonge talenten als Martin Scorsese, Ron Howard, Jack Nicholson en Peter Bogdanovich (die zich in de film allen lovend uitspreken over Corman) hun eerste kans gaf (terwijl hij hun talent uitbuitte), en zo New Hollywood een kickstart gaf. De man die de winst van zijn drive-in successen gebruikte om in de jaren zeventig de films van Europese arthouse-meesters als Fellini en Bergman in Amerika te distribueren. De man die zijn leven lang heeft geschopt tegen ‘het systeem’, tegen ’the man’, terwijl hij er uitziet als een keurige Britse professor, zoals een van zijn collega’s het omschrijft. De man die met The Intruder in 1962 als één van de eersten een serieuze film over de desegregatie en de rassenrellen in het zuiden van de Verenigde Staten maakte.

Maar wat vooral beklijft, is het beeld van een man die de financiën van de filmwereld precies doorziet, en dus geen risico’s neemt met het kleine beetje geld dat hij zelf heeft, zodat hij altijd zijn onafhankelijkheid kan bewaren. Zoals Jack Nicholson het in de film zegt: “Als je in de filmindustrie niet snapt hoe geld werkt, ben je als een kunstenaar die zijn verf niet snapt. En Roger zei me ooit: ‘Ik snap de verf — ik moet die gewoon verdunnen met wat terpentine, anders komt er geen film!'”