Confidenza

Deze tussen paranoiathriller en psychologisch drama zwevende Italiaanse film weet vooral te intrigeren door de sterke vrouwelijke hoofdrol en de tegenkleurende score van Radiohead-frontman Thom Yorke.

Pietro, een geliefde letterendocent in een buitenwijk van Rome, zoekt zijn veelbelovende voormalige leerling Teresa op, een wiskundig genie. Hij wil haar aansporen te gaan studeren, maar er ontstaat een stormachtige relatie. Een samenzijn dat Teresa zo omschrijft: “Letteren bedriegen, wiskunde zegt de waarheid.”

Na een van hun flinke woordenwisselingen stelt Teresa, bij wijze van toenadering, voor dat ze elkaar hun grootste geheim vertellen. Als blijk van vertrouwen. Het moet een geheim zijn dat ze nooit eerder met iemand anders hebben gedeeld en dat niemand anders mag weten, omdat het anders hun hele leven zou ruïneren.

Teresa begint en fluistert haar geheim in Pietro’s oor, daarna buigt Pietro zich voorover en vertelt het zijne. De afschuw is van haar gezicht af te lezen. Niet veel later verdwijnt Teresa uit zijn leven.

In Confidenza, gebaseerd op de gelijknamige roman van Domenico Starnone (in het Nederlands vertaald als Geheimen), onderzoekt Daniele Luchetti (La nostra vita, 2010) de giftigheid en hartstocht die in iedere liefdesrelatie kan schuilen. In hoeverre kun je jezelf zonder conflict echt overgeven aan de ander? Kan openheid zich tegen je keren?

Met die vragen blijft Pietro (Luchetti-routinier Elio Germano) achter als Teresa verdwijnt, verder levend in de angst dat zijn geheim publiek zal worden. Luchetti maakt er een psychoanalytische draaikolk van die in het draaien soms zichzelf verliest en onder het mom van ruimte voor interpretatie wel erg veel openlaat.

Dat Luchetti met zijn tussen paranoiathriller en psychologisch drama zwevende film toch weet te intrigeren, is met name te danken aan twee sterke troeven. Allereerst de rol van Federica Rosellini, die van Teresa een innemend mysterie weet te maken. Met een intense blik en een haast manische lach waarin ze op de raarste momenten uitbarst, is haar Teresa net zo hypnotiserend als moeilijk plaatsbaar.

De andere troef komt uit onverwachte hoek, van Thom Yorke’s score voor Confidenza, zijn tweede speelfilmscore na Suspiria (Luca Guadagnino, 2018). Zijn tegenkleurende muziek gaat van ontregelende, opzwepende jazz naar ambient en wat je nog het best kan omschrijven als elektronisch gemompel. Het zorgt voor een soundtrack die op het eerste gehoor niet goed lijkt te passen, maar daarmee een spreekbuis wordt voor de onbalans tussen wat we in beeld zien en wat er eigenlijk gebeurt. Hier is de vernietigende dynamiek van liefde aan het woord: hel en verdoemenis voor wie het waagt een geheim te delen.