Carajita

Een carajita is ze, een snotneus, of Sara het nu wil of niet. Deze neokoloniale parabel over een tiener en haar nanny stelt privilege voor als het onvermogen om het juiste te doen.

We zijn grenzeloze wezens in een wereld vol beperkingen. We kunnen van alles dromen en denken, maar zodra we iets willen doen krijgen we hoe dan ook te maken met een wereld die we niet zelf hebben gecreëerd, maar die wel ons doen en laten bepaalt. Welke opties blijven over? In hoeverre zijn we nog verantwoordelijk voor onze acties?

Carajita behandelt kwesties van individuele schuld in een verrot systeem via een parabel over Sara (Cecile van Welie), de dochter van een rijke, witte Argentijnse familie die naar de Dominicaanse Republiek is verhuisd. Ze hebben een kast van een huis, een dikke auto en een paar zeilboten. Daar kleeft bloed aan, hoewel regisseurs Ulises Porra en Silvina Schnicer de donkere kant van de rijkdom grotendeels buiten beeld houden. Moeder en vader ontmoeten in het geheim gouverneurs en verbergen onheilspellende video’s op hun telefoons.

Sara noemt haar vader corrupt. Over haar moeder heeft ze het zelden. Hechter is ze met haar nanny Yarisa (Magnolia Nunez), die ze al kent sinds haar geboorte. Maar hoe graag ze ook anders wil zijn dan haar ouders, leven in neokolonialisme is als leven in een spiegelpaleis: als ze om zich heen kijkt, ziet ze overal zichzelf weerspiegeld en de uitweg is moeilijk te vinden.

De relatie tussen Sara en Yarisa lijkt nog het meest op moeder en dochter. Of misschien op een meisje en haar oudere zus, want de twee schelen niet zo heel veel van elkaar. Maar Yarisa heeft een leven zonder Sara, of in ieder geval een leven vóórdat Sara geboren werd, hoe pril dat leven ook was. Ze heeft een familie die niet Sara’s familie is. En een kind: Mallory, die ongeveer even oud is als Sara.

Dit gegeven blijft altijd op een afstandje, want Yarisa woont sinds de geboorte van Sara bij de familie in. Toch zijn er hints, verraderlijker dan het verschil in de kleur van hun huid of de textuur van hun haar. Yarisa draagt een uniform, bijvoorbeeld – een grijs tenue dat doet denken aan de kleding van schoonmakers in dure hotels. En Sara’s familie noemt het kindermeisje Yarisa, maar in haar geboortedorp staat ze bekend als Santa. Die naam staat ook op de gouden ketting die ze altijd om haar nek draagt.

Een ongeluk leidt tot de verdwijning van Mallory. Het maakt zichtbaar wat er al die tijd al speelde: terwijl Yarita al die tijd voor de kinderen van anderen zorgde, verdween haar eigen kind langzaam uit haar leven.

Carajita betekent zoiets als snotneus of brutaal kind. En Sara is, ondanks haar beste bedoelingen, gedoemd een carajita te zijn. Daar kan ze niets aan doen, niet echt ten minste. Want wat ze ook doet, de context waarin ze geboren is, doet er alles aan om haar zo te houden.

Carajita is vanaf 1 februari 2024 te zien op streamingplatform Sooner.