Broker

Met zijn film over een zelfgekozen familie bevindt Hirokazu Kore-eda zich op voor hem bekend terrein. Hoewel de Japanse regisseur meer plot inzet en voor het eerst een Zuid-Koreaanse film maakt, lijkt Broker een herhaling van zetten.

Hirokazu Kore-eda’s fascinatie voor families heeft niets te maken met bloedrelaties. De personages in zijn films vormen een familie omdat ze ervoor kiezen, niet omdat ze nou eenmaal zo geboren zijn.

Maar wat als je er juist voor kiest om een familieband te doorbreken? De eerste Zuid-Koreaanse film van de Japanse regisseur gaat over ongewenste kinderen en de (onmogelijke) vraag of het beter is om nooit geboren te worden of om als baby verlaten te zijn.

Broker is even empathisch als Kore-eda’s magnum opus Shoplifters (2018), maar minder doeltreffend. Net als die film toont Broker een groep buitenbeentjes die bijna toevalligerwijs samenkomt en onverwacht verbondenheid met elkaar ervaart. Het zijn gebrekkige personages die je ‘criminelen’ zou kunnen noemen, als dat woord hen niet zou ontdoen van de menselijkheid die Kore-eda in zijn werk juist voortdurend onderstreept.

Een vrouw laat haar baby achter in een vondelingenluik in een kerk. Als ze met een bezwaard geweten terugkomt om haar baby weer op te halen, blijkt deze te zijn verkocht aan een ‘babymakelaar’, een man die verlaten baby’s van de kerk krijgt en doorverkoopt aan rijke, onvruchtbare stellen. Ze spoort hem op en samen beginnen ze aan een roadtrip om de potentiële nieuwe ouders van haar baby te ontmoeten. Tegelijkertijd volgen twee politieagenten hen op de voet in de hoop hen op heterdaad te betrappen op mensenhandel.

Broker bevat meer personages, meer nevenverhalen en al met al meer plot dan we van Kore-eda gewend zijn. Je zou zijn sprong naar het plotrijkere filmmaken ambitieus kunnen noemen, ware het niet dat al die verhaallijnen soms bedoeld lijken om te verhullen dat Broker thematisch niet zo rijk is als zijn voorgaande werk. Zijn filmmaken oogt in ieder geval minder moeiteloos. Dat komt deels omdat Kore-eda’s vijftiende speelfilm soms in herhaling valt. Bovendien maakt Kore-eda enkele sentimentele keuzes. Nostalgische beelden bespelen de kijker door een gevoel van kinderlijke onschuld op te roepen: een reuzenrad, een voetbalspel, een autowasbeurt. Het is allemaal een beetje flauw.

Kore-eda’s eerdere films zijn indrukwekkend, omdat ze ons leren de gebreken van mensen te beschouwen als het resultaat van hun moeilijke omstandigheden. Ze leren ons om ons oordeel op te schorten en ons in te leven in de worstelingen van onze medemens.

In Broker voelt deze poging om de personages te vermenselijken minder natuurlijk aan door de expliciet moraliserende toon die Kore-eda aanslaat. Hij laat de conclusies niet aan ons, maar legt een specifiek standpunt op over de keuzes en beweegredenen van zijn personages. Dit standpunt is nog steeds gebaseerd op radicale empathie, maar empathie werkt sterker als die, zoals in Kore-eda’s eerdere films, een impliciet kader vormt waarbinnen het verhaal zich als vanzelfsprekend ontvouwt.