BRIDESHEAD REVISITED

Revisited revisited revisited

  • Datum 07-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films BRIDESHEAD REVISITED
  • Regie
    Julian Jarrold
    Te zien vanaf
    01-01-2008
    Land
    Engeland
  • Deel dit artikel

De herinnering aan de legendarische tv-serie Brideshead revisited zit het kijken naar Film by the Sea-opener brideshead revisited danig in de weg. Niet voor nostalgici en 35-plussers dus.

Was Brideshead revisited echt zo goed? Ja, Brideshead revisited was echt zo goed. Dat de 11-delige gelauwerde tv-serie naar Evelyn Waughs epische roman over het verval van de Engelse aristocratie en het conflict tussen atheïsme en katholicisme deze zomer in de ramsjbakken lag, doet daar niets aan af. Net zomin als de altijd weinig opbeurende gedachte dat vroeger alles sowieso beter was. De brideshead-film die er nu gemaakt is en als openingsfilm van het Film & Literatuur-programma van Film by the Sea is geselecteerd heeft het kortom maar moeilijk. Om te beginnen omdat hij op speelfilmlengte nooit alle nuances van boek en serie te pakken kan krijgen. En wie ooit de serie zag met een oneindig subtiele en ambigue Jeremy Irons als de afstandelijke Charles Ryder die getuige (en deels veroorzaker) is van de neergang van de adellijke familie Flyte, vindt de film vast ook te expliciet. Hij laat geen twijfel over de relatie tussen Charles en Sebastian Flyte en schildert het Oxfordian studentenmilieu vet nichterig af. Maar goed. Je zal maar jonger dan 35 zijn en niet zo nostalgisch ingesteld. Laten we mild zijn. Dan is brideshead revisited revisited best een aardige kennismaking met Waughs thema’s van humanisme en spiritualiteit, zondeval, verzoening en vergiffenis. En met de schets van Engeland in het interbellum, de teloorgang van de klassenmaatschappij en het Britse wereldrijk.

Teddybeer
brideshead revisited is net zoals de Ian McEwan-verfilming atonement eerder dit jaar vooral een fijne kostuumfilm. Meters textiel gingen erin. Voor je het weet ga je denken dat brideshead een romántisch verhaal is over de al dan niet-platonische liefde tussen studievrienden Sebastian-met-zijn-teddybeer-Aloysius en Charles. En over de maar al te vleselijke lust tussen Charles en Sebastians zuster Julia. Of misschien nog een beetje over hoe middle-class Charles eigenlijk op de hele familie Flyte verliefd wordt, omdat hij ernaar hunkert om vooruit te komen in het leven. Onder andere.
Televisieregisseur (oh ironie) Julian Jarrold heeft waarschijnlijk een wijze beslissing genomen door al deze dingen eerst maar eens te laten zien in zijn film. Want er is genoeg te vertellen en beschrijven. Tijd om toe te komen aan de implicaties van dat alles had hij vervolgens niet. De toeschouwer moet zelf maar zo’n beetje invullen hoe destructief bijvoorbeeld de rol van het katholicisme door het hele verhaal heen werkt. Evelyn Waugh bekeerde zich na zijn eigen studentenjaren, waarin hij net als Sebastian stevig dronk en naar verluidt relaties met zowel mannen als vrouwen had, zelf op latere leeftijd tot het katholieke geloof. Als moderne toeschouwer ben je snel geneigd om dat over het hoofd te zien en te denken dat de spanning tussen atheïsme en geloof er eigenlijk niet zo veel (meer) toe doet. Dat de brideshead-film het aan z’n publiek zelf overlaat om daar z’n eigen gedachten over te vormen is zowel vrijblijvend als te prijzen. Maar stiekem was ik liever meegesleurd in een draaikolk van morele verwarring.

Dana Linssen