Boy Meets Girl Stories

Zijn methode is de liefde zelf

Boy Meets Girl Stories – Feest

Geen filmmaker die de rituelen der liefde nog durft te vangen in strandwandelingen, in dekens klauwende handen en after sex-sigaretten. Maar wat dan wél? En hoe bewaar je als regisseur bij alle stilistische inventiviteit voldoende respect voor je personages, die de clichés van de liefde als waar ervaren zodra ze zelf in de draaimolen zijn gestapt?

Met de nu op dvd uitgebrachte Boy Meets Girl Stories is Marc de Cloe deze uitdaging 34 keer aangegaan: 34 prachtige pauzefilmpjes voor Net 3, die de (heteroseksuele, jonge, knappe) liefde laten zien in al haar banale frisheid.

Je kunt ze op de dvd afzonderlijk bekijken, in blokjes of als raamvertelling. Tussen de blokjes door mijmert ene Milou over de bijna-ontmoetingen die ze in de loop der jaren met haar geliefde heeft gehad. Alleen wie alle blokjes doorloopt, komt uit bij een bonusfilmpje over de Ware Liefde.

In de overige 34 stuks opvallend veel ongelukkige, twijfelende, zoekende stelletjes, maar soms ook een relatie die op het punt staat op te bloeien, een verkikkerde blikwisseling of het zonnige contact van twee lichamen die nog nieuw zijn voor elkaar.

Het karakter van de filmpjes varieert van sereen tot woest en lijkt telkens te zijn gedicteerd door wat de personages doormaken – zoals de half vervaagde close-ups wanneer de een probeert te bedenken hoe de ander er ook alweer uitzag. Maar het liep anders, aldus De Cloe. “Soms heb je een heel mooi beeld voor ogen dat uiteindelijk dát verhaal gaat vertellen”, vertelt hij in het krap negen minuten durende interview op de dvd. “Soms heb je een heel mooi verhaal of gegeven en weet je nog niet hoe je dat moet verbeelden. En meestal gaat het heen en weer. Terwijl het elkaar continu bestookt, ruzie zoekt en verleidt, ontstaat het filmpje.”

Zijn methode is dus die van de liefde zelf. Misschien ook daarom geen tot in de puntjes uitgeschreven draaiboeken, maar bij elkaar gekrabbelde, getekende en geplakte ‘ontwerpen’ ter grootte van een A4’tje. Die werden eerder afgedrukt in filmtijdschrift Skrien en zijn nu met de afstandsbediening door te bladeren – maar op tv helaas volstrekt onleesbaar.