Bo

Wolf in schaapskleren

  • Datum 21-09-2022
  • Auteur Karin Wolfs
  • Thema Filmkrant 450NFF
  • Gerelateerde Films Bo
  • Regie
    Joost van Ginkel
    Te zien vanaf
    29-09-2022
    Land
    Nederland, 2022
  • Deel dit artikel

Bo

Deze roadmovie over de zoektocht van de jongvolwassen Bo naar het verleden van haar overleden vader misleidt het publiek vakkundig in een meeslepende meesterproef over de destructieve kracht van leugens.

Bo (Gaite Jansen), een Nederlandse jonge vrouw met blauwgeverfd haar als de zee, heeft een hekel aan leugens. Dat zegt ze tegen de zwijgzame Georgische trucker Levan, met wie ze meelift, als hij ontkent dat er iets aan de hand is. Terwijl Bo heeft gezien dat dat wel degelijk het geval is.

Dat Bo niet wil worden belogen heeft een verleden. Als kind onthield haar geliefde vader David haar dingen over zijn verleden. Als jongvolwassene is Bo nu naar dat verzwegen verleden op zoek. Dat bracht haar helemaal naar Georgië, waar David opgroeide en is begraven. Zijn graf is het startpunt van Bo’s zoektocht. Ze treft er de haar onbekende Levan, die de beste jeugdvriend van haar vader blijkt te zijn.

Als Bo bij Levan in de truck stapt, begint een roadmovie met een hoop tussenstops. Van provinciestadje Gori in centraal-Georgië richting havenstad Batumi aan de zuidwestkust, waar vader David, die trompettist was, vaak optrad in een jazzcafé. Onderweg bloeit er iets op tussen Bo en Levan, ondanks hun leeftijdsverschil.

Van films wordt wel vaker gezegd dat ze de waarheid liegen, maar in het geval van Bo is dat meer dan anders en op een heel specifieke manier het geval. Joost van Ginkel (170Hz, 2011; The Paradise Suite, 2015), die zoals gewoonlijk zowel schrijft als regisseert, bouwt zijn ritmisch gedoseerde vertelling op uit flarden uit het verleden, vergezeld van lange melancholische trompethalen op de geluidsband. Hij gebruikt flashbacks om soms maar een deel van het verleden te vertellen, om dingen eerst in het ene en later in een ander daglicht te stellen, om een voorval te laten zien dat niet strookt met wat Bo vertelt.

Ook zij blijkt soms wel degelijk te liegen, net als Levan, om onwelgevallige waarheden buiten beeld te houden. Zo liegt Van Ginkel dus ook tegen de kijker, door zaken niet direct in het juiste perspectief te plaatsen. Tegen het slot blijkt hij een paar gigantische konijnen in zijn hoge hoed te hebben. Wat aanvankelijk een coming-of-age lijkt over gemis, verpakt als romantische roadmovie, blijkt een thriller over liefde, wraak en het lot die niet onderdoet voor een Griekse tragedie, zij het met (qua vette plottwists) Amerikaanse en (qua onuitgesproken gevoelens) Japanse filminvloeden. Een film als een wolf in schaapskleren.

Hoe je die waardeert, hangt af van hoe je Van Ginkels leugens opneemt. Is het een geraffineerde, meeslepende meesterproef over de destructieve kracht van leugens die vermaakt, of voel je je net zo bedonderd als Bo?