170 Hz

Explosieve stilte

  • Datum 01-03-2012
  • Auteur Leo Bankersen
  • Thema Filmkrant 341
  • Gerelateerde Films 170 Hz
  • Regie
    Joost van Ginkel
    Te zien vanaf
    01-03-2012
    Land
    Nederland, 2011
  • Deel dit artikel

Joost van Ginkels hommage aan de gebarentaal is een visueel avontuur. Emoties vertaalt hij in beelden van een surrealistische schoonheid.

Een hartstochtelijke liefde, een jong koppel op de vlucht, een tragedie die een droom verandert in een noodlotsdrama — het klinkt als een bekend recept. Maar wie het in (ondertitelde) gebarentaal gesproken 170 Hz van Joost van Ginkel ziet komt tot een andere conclusie. Zo uitdagend zien we het niet vaak in Nederland.

De doofheid van de zestienjarige Evy en de drie jaar oudere Nick is niet gebruikt om er een gehandicaptendrama van te maken. Integendeel. Eigenlijk speelt het in het verhaal op zich nauwelijks een rol — met horenden zou het weinig anders zijn — maar hun doofheid is wel een van de elementen die 170 Hz zo flamboyant maken.

Het gegeven is tamelijk klassiek. Meisje en jongen vallen onvoorwaardelijk voor elkaar, maar de welgestelde ouders van het meisje keuren de relatie met de non-conformistische vrijer af. Het stel besluit de wereld te trotseren en er samen vandoor te gaan. Het wrak van een oude onderzeeboot wordt hun geheime schuilplaats.

Vrijscènes
170 Hz vertaalt de hartstocht van pubers en geliefden in verbluffende beelden waaronder een experimentele soundtrack te horen is. Alles is fysiek en visueel, van het felle acteren van de jonge hoofdrolspelers tot de keus van de vervreemdende locaties. Het benauwde wrak van de duikboot en de steriele villa van Evy’s ouders creëren een beklemmend gevoel. Van Ginkel wilde duidelijk een film maken die los staat van tijd en ruimte.

Een film dus als een gesloten emotioneel universum. Daar draagt die gebarentaal sterk aan bij omdat die zo mooi past bij het gevoel van de geliefden dat ze samen in hun eigen wereld leven. Overrompelend mooie vrijscènes en taferelen die eerder videoclip dan speelfilm zijn versterken dat nog.

Prachtig, al moeten we toegeven dat het wel een tikkeltje topzwaar is. Het noodlottige trauma en de misdaad die gaandeweg worden onthuld zijn ook wat veel van het goede. Maar dat neemt niet weg dat Joost van Ginkel in deze eerste lange speelfilm een grote verbeeldingskracht laat zien. De belofte die zijn veelgeprezen korte films Zand en Kus inhielden is uitgekomen.