Blue Eye Samurai

Stijlvolle, overdadige zwaardgevechten botsen met gelaagd drama en genuanceerde bezinningen over de Japanse cultuur in de Netflix-animatieserie Blue Eye Samurai.

Bijna driehonderd jaar lang sloot Japan zich af van de buitenwereld. In de zeventiende eeuw kende het land een periode van ongekende stabiliteit en culturele bloei, maar koesterde het een diepgewortelde angst voor elke invloed van buitenaf.

De jonge samoerai Mizu heeft hemelsblauwe ogen geërfd van een onbekende, witte vader. Andere Japanners zien Mizu daarom als een paria, een demoon. Mizu zweert daarom wraak op de vader die hem zo veel leed heeft bezorgd. Mizu schuilt bij een blinde zwaardsmid en oefent om de beste zwaardvechter van Japan te worden. Niets weerhoudt Mizu ervan om elke witte man in Japan te doden.

De animatieserie Blue Eye Samurai is het geesteskind van Amber Noizuimi en haar echtgenoot Michael Green, scenarist van onder andere Blade Runner 2049 en de recente Poirot-films. De plot van Blue Eye Samurai is pure pulp, met uitbundige, bloedige vechtscènes die rechtstreeks verwijzen naar Tarantino’s Kill Bill, maar de serie oogt als een prestigieus drama.

Gelaagde personages lijden onder een verstikkende, hiërarchische cultuur die hen aanzet tot angst, haat en geweld. Mizu staat in het middelpunt van een geweldsspiraal die wordt aangezwengeld door de verstikkende Japanse tradities die vrouwen en vreemdelingen hun waardigheid ontneemt en mannen aanmoedigt om hen en elkaar geweld aan te doen voor hun eer en ambitie. Verhaallijnen over Mizu’s afkomst en identiteit (Mizu is een genderneutrale naam), het dwanghuwelijk van de prinses Akemi, en bovenal de madam Kaji en haar bordeel, zijn origineel, doortastend en diep ontroerend. Het oude Japan en haar bewoners komen tot leven met een oogstrelende, gedetailleerde tekenstijl die een kunstmatige balans zoekt tussen computeranimatie en ouderwets handwerk.

De tragiek wordt ondermijnd door evenzo indrukwekkende zwaardgevechten, die juist plezier putten uit bloedvergieten. Het is belachelijk dat Mizu zich sierlijk een weg hakt door tientallen samoerai als tien minuten eerder nog werd gepreekt hoe erg dat wel niet is. En al zijn de choreografie en het camerawerk uitstekend, van het vermogen tot abstractie en subjectiviteit, zo alomtegenwoordig in Japanse animatie, wordt vrijwel geen gebruik gemaakt. Zo wordt de grote spanning in het hart van Blue Eye Samurai zichtbaar: het wil de erkenning van een serieuze dramaserie, maar vergeet daardoor dat het een prachtige tekenfilm had kunnen zijn. Het probeert een volwassen bestaan te bouwen met speelgoed.

Blue Eye Samurai is te zien op Netflix.