Blackbird

In Blackbird verzamelen familieleden zich rondom de matriarch die euthanasie zal plegen. In dit vehikel voor Susan Sarandon wreekt zich niet alleen de voortdurende droefgeestigheid maar ook de theatrale clichés.

Susan Sarandon speelt in Blackbird voor de tweede keer in haar leven een terminale vrouw; de eerste keer was in Stepmom, in 1998. Het is een bijzonder gezicht: de knappe actrice als stralend middelpunt tussen de andere steracteurs die haar familie spelen. Behalve haar moeilijke loopje duidt niets erop dat het einde van haar leven in zicht is. Dat haar dochters Jennifer (Kate Winslet) en Anna (Mia Wasikowska) tijdens een laatste familieweekend hun twijfels hebben over de aanstaande clandestiene euthanasie (een handvol pillen zal moeten volstaan) van hun aan ALS lijdende moeder is begrijpelijk. Hoewel hun voorbarige rouw niets aan de zaak zal veranderen.

Blackbird is een remake van de Deense film Silent Heart (Bille August, 2014). De Denen weten als geen ander dat familieweekenden een voedingsbodem zijn voor explosief melodrama, zeker als er een leven op het spel staat. Filmmaker Roger Michell (Notting Hill, 1999) beseft dit en heeft voor zijn Angelsaksische heruitvoering ook de klinische, grauwe Scandinavische mise-en-scène geleend, hoewel de plot zich afspeelt in de New Yorkse Hamptons (gefilmd aan de Engelse zuidkust). Daar verzamelt een klein gezelschap zich op een herfstige vrijdag rondom Lily (Sarandon), haar echtgenoot Paul (Sam Neill) en hun familievriend Elizabeth (Lindsay Duncan) om voor het laatst een glas wijn te heffen.

De familiereünie staat eerst nog in het teken van Lily’s laatste wensen, totdat haar dochters roet in het eten gooien. Dit is immers de kans om te zeggen wat er nog te zeggen valt. En door de jaren heen zijn er nogal wat onbesproken voorvallen geweest. Denk aan psychiatrische opnames en affaires, of simpelweg het feit dat Lily nooit gecharmeerd was van haar benepen schoonzoon. Het moet er allemaal uit, het is de storm voor de stilte. En na een grote ruzie biedt een joint soelaas en heeft de matriarch cadeaus voor iedereen. Iedereen lacht weer.

Wat dat betreft zijn de familiestrubbelingen in de kustwoning een metafoor voor het geleidelijk intreden van rigor mortis. Waarna verzet plaatsmaakt voor acceptatie. Dit wordt op clichématige wijze gebracht en oogt nogal theatraal. Zoals de verhitte discussies waarbij acteurs hun woorden kracht bijzetten door gelijktijdig iets in hun handen vast te pakken. Tegelijkertijd heeft alle kommer en kwel een afstompende werking en hoop je dat de film snel uit zijn lijden wordt verlost.