Almost Love

Het vinden van de perfecte date en een (ogenschijnlijk) perfecte relatie blijkt in New York nog steeds een bijna onmogelijke opgave. Almost Love is een imperfecte, maar warmhartige film over een amusante vriendengroep.

Dertigers Adam (Scott Evans) en Marklin (Augustus Prew) zijn alweer vijf jaar samen. Ontzagwekkend lang maar ook inspirerend, vinden hun vrijgezelle vrienden Cammy (Michelle Buteau) en Haley (Zoë Chao).

Cammy zit in de liefde al jaren in een uitzichtloze situatie en datet momenteel met de onuitstaanbare Henry (Colin Donnell), die een nijpend geheim heeft. Haley overweegt op haar beurt een affaire met Scott (Chris­topher Gray), een zeventienjarige puber die ze bijles geeft.

Keer op keer tonen films en series de datinghel die New York is – zie bijvoorbeeld ook Girls (2012-2017) en High Maintenance (2016-2020). Toch zijn Adam en Markling niet de enige uitzonderingen die deze relatieregel bevestigen. Marklins zus Elizabeth (Kate Walsh) is al bijna vijftien jaar samen met Damon (Chaz Lamar Shepherd).

Het kan dus wel. Wonderen bestaan. Maar dan moet je wel in de heilzaamheid van de monogame relatie geloven, lijkt filmmaker Mike Doyle (vooral bekend als acteur in Law & Order: Special Victims Unit) te stellen. Dat is namelijk de relatievorm die in Almost Love als het grootste goed wordt gepresenteerd. Al kun je de film ook zien als voorbeeld van de menselijke zoektocht naar geborgenheid.

Bovendien dienen zich in de film al snel de eerste scheuren aan in de relationele firmamenten – Mike en Marklin zitten in een sleur. Quelle surprise: de perfecte relatie bestaat toch niet. Almost Love hangt sowieso aan elkaar van open deuren. Zo is Marklin een kunstschilder die werken produceert voor een bekende kunstenaar. Hij is dus eigenlijk een charlatan die de wereld, en bovenal zichzelf, voor de gek houdt. Net zoals Marklin in zijn relatie met Adam soms zijn kop in het zand steekt. Van de diepzinnige metaforen is Doyle niet, zoveel is duidelijk.

Is dat erg? Welnee. Almost Love is ook een oprecht portret van een stel New Yorkers. Zonder al te melodramatisch te worden laat Doyle zien hoe het leven soms, ook tijdens en na tragediën, gewoon voortkabbelt. Of het zijn bedoeling was om een meanderende film te maken is trouwens maar de vraag, omdat sommige scènes gekunsteld en wat krakkemikkig ogen. Zo heeft Doyle aan het begin van de film moeite met het introduceren van zijn personages en denk je als kijker: wat is dit precies?

Maar voor wie deze relatieve chaos voor lief neemt is de film als een rivier die je uitnodigt om erin weg te drijven. Een film vol gebreken die desondanks beklijft. Een onvervalste guilty pleasure.