After the Wedding
Uit het lood geslagen melodrama
Bart Freundlich draait de gender-rollen om voor zijn glossy remake van Susanne Biers After the Wedding. Dat is reuze-interessant voor het sterke acteursensemble, maar pakt inhoudelijk niet goed uit.
Er zijn films waar je in elk shot voelt dat je in handen van een vakkundig verteller bent. Waar elke schnitt, elke camerapositie duidelijk maakt dat de regisseur de boel onder controle heeft. Susanne Biers Efter brylluppet uit 2006 was zo’n film. Vakkundig vermengde Bier daarin de spartaanse Dogme 95-stijl met een expressieve montage die het melodramatische verhaal complexiteit en een scherp randje gaven, geholpen door ijzersterk acteerwerk. Het leverde haar een nominatie voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film op.
After the Wedding, de Amerikaanse remake van Biers film, geschreven en geregisseerd door Bart Freundlich, is nadrukkelijk níét zo’n film. Zeker, hij is geschoten met een basale glossy competentie en zo af en toe komt er een shot voorbij waar de betekenis vanaf druipt. Maar tussen die schaarse momenten in pruttelt het allemaal maar zo’n beetje voort, een schijnbaar willekeurige opeenvolging van drone-shots en close-ups zonder duidelijk gevoel voor ritme of stilistische zeggingskracht.
Blijven over: het melodrama en het acteerwerk, dat ook hier weer uitstekend is. Dat laatste zal een belangrijke reden zijn geweest dat Freundlich op deze remake gedoken is, want de emotionele achtbaan die de drie centrale personages doormaken biedt flink wat om op te kluiven voor de acteurs: Freundlichs echtgenote Julianne Moore (met wie hij drie eerdere films maakte), Billy Crudup (twee eerdere films) en Michelle Williams (in hun eerste samenwerking). Zij spelen respectievelijk Theresa en Oscar, een rijk New Yorks stel, en Isabel, die door Theresa naar New York wordt gehaald om een zeer gulle donatie aan haar Indiase weeshuis in ontvangst te nemen. Maar als Theresa Isabel uitnodigt om de bruiloft van haar dochter Grace (Abby Quinn) bij te wonen, blijkt al snel dat de dingen ingewikkelder liggen: Isabel en Oscar hadden ooit een relatie, en Grace is niet Theresa’s maar Isabels dochter. Het is de eerste van een reeks verwikkelingen en druppelsgewijs onthulde geheimen.
Wie het origineel kent, valt het wellicht op dat de man-vrouw-verhouding van de drie acteurs anders ligt dan in de Deense film. Freundlich voerde een gender-swap uit voor zijn versie, waarmee de film meer nadruk legt op verschillende vormen van moederschap. Maar die verwisseling heeft neveneffecten waar Freundlich zich geen raad mee lijkt te weten. Melodrama vereist een zekere mate van clichématigheid om de emoties te kunnen bespelen, maar dat is hier uit het lood geslagen doordat in een deel van de handelingen van de personages in de verste verte geen normaal menselijk gedrag herkenbaar is. Nog pijnlijker is hoe Freundlich Isabels altruïstische leven in India vooral gebruikt voor wat kleurrijk contrast, terwijl het onbedoeld extra duidelijk maakt hoe pietluttig het centrale drama is: first world problems.
