Adolescence

Het vierdelige Adolescence is een hartverscheurende miniserie over een tienermoord, waarbij elke aflevering is gefilmd in één lange take.

Hij plast van schrik in zijn broek. Als de dertienjarige Jamie (Owen Cooper) vroeg in de ochtend met veel machtsvertoon in zijn huis wordt aangehouden, ligt onze sympathie automatisch bij hem. Want deze iele knul kan toch geen koelbloedige moordenaar zijn van een leeftijdsgenoot, zoals de politie beweert? Zijn vader (Stephen Graham) schreeuwt wanhopig dat hij “a good kid” is. Dat moet dan toch wel zo zijn?

Het blijkt net even anders te liggen, in het verpletterende Netflix-vierluik Adolescence, dat binnen een mum van tijd is uitgegroeid tot wereldwijde hit. En dat is best bijzonder voor een extreem grauwe Britse serie over zware thematiek. Ook bijzonder: elk van de vier afleveringen werd gedraaid in één lange take, waarbij elke aflevering draait om een ander aspect van de nasleep van de moord: de arrestatie, het politieonderzoek op school, de psychologische evaluatie en de emotionele impact op het gezin.

Zo’n aanpak met één take (de zogenaamde oner) kan soms een wat vermoeiend filmisch trucje worden, maar in Adolescence dient het dusdanig een doel dat het vaak niet eens meer opvalt (en als het wel opvalt, vraag je je vooral af hoe de makers dit in vredesnaam hebben gedaan). Vanaf de arrestatie sleept regisseur Philip Barantini – die eerder ook de oner-film Boiling Point (2021) en daarvan afgeleide serie maakte – ons aan de lurven mee in de wereld van Jamie, zijn familie en de agenten. Omdat de camera nooit al te veel rust vindt, vinden de personages dat ook nooit, en wij ook niet.

Maar meer nog dan technische perfectie, overdondert Adolescence in emotioneel en maatschappijkritisch opzicht. De tweede aflevering toont de middelbare school van dader en slachtoffer als een soort cirkel van de hel: een Snapchat-samenleving waar de hiërarchie wordt bepaald aan de hand van sociale media en waar de invloed van toxische internetfiguren als Andrew Tate immens is. Zie nog maar eens hoopvol te kijken naar de toekomst, zeker als de invloed van sociale media zó verstrekkend is.

Uiteindelijk is Adolescence geen serie over het wie of hoe, maar over het waarom, waarbij de aandacht vooral uitgaat naar de vele vormen van (toxische) mannelijkheid. Het maakt de serie veel meer dan het zoveelste voorbeeld van exploitatieve televisie over een schokkende moordzaak. Daarvoor is Adolescence – geschreven door tv-veteraan Jack Thorne en hoofdrolspeler Graham – veel te gelaagd en bedachtzaam. Ze laten vooral zien hoe een good kid het verschrikkelijkst denkbare kon doen. Dat resulteert niet in een hoopvolle of prettige kijkervaring, maar wel in een verdomd belangrijke.

Adolescence is vanaf 13 maart 2025 te zien op Netflix (VoD)