Adieu Berthe
Begrafenisperikelen
Deze zachtmoedige komedie over de dood (en de liefde) kruist een Franse praatfilm met een quirky Amerikaanse indiekomedie en frist zo beide uitgebluste genres wat op.
Welja, dat kan er ook nog wel bij: nu is ook Armands grootmoeder nog overleden. En dat terwijl hij toch al middenin een midlifecrisis zit, ergens halverwege de overgang tussen braaf huisvaderschap met een solide baan als apotheker naar een nieuw bestaan met zijn goochelaarsassistente. Niet dat hij nou zo veel contact had met zijn oma, de moeder van zijn vader; ze zat al jaren weggestopt in een bejaardentehuis. Net als zijn vader zelf, trouwens, die dankzij zijn geheugenverlies niet meer meekrijgt wat er om hem heen gebeurd.
En dus is het aan Armand (Denis Podalydès, broer van de regisseur en met hem coscenarist van de film) om de begrafenis van oma Berthe te regelen. Dat levert aardige grappen over het rouwproces op in Bruno Podalydès’ zachtmoedige komedie Adieu Berthe – L’enterrement de mémé, opgezet als een kruising tussen een Franse praatfilm en een quirky Amerikaanse indiekomedie à la Little Miss Sunshine. Het resulteert in een paar ‘gekke’ hobby’s voor Armand (dat goochelen, maar ook het vreemde gemotoriseerde stepje waarop hij rondcrosst) en in een reeks net-iets-uitvergrote personages in de bijrollen. Met name de twee concurrerende begrafenisondernemers waar Armand mee te maken krijgt zijn wat dat betreft effectief – de een is hipper-dan-hip en überchique; de ander, gespeeld door de regisseur zelf, is recht-voor-zijn-raap en gespecialiseerd in huisdieren.
De twee op zichzelf wat uitgekauwde genres weten elkaar zo wonderwel op te frissen. Maar in zijn hart is Adieu Berthe toch vooral die Franse praatfilm, waarin Armands worsteling met de keuze tussen de verliefdheid voor zijn maîtresse Alix (Valérie Lemercier) en de liefde voor zijn echtgenote Hélène (Isabelle Candelier) centraal staat. Gelukkig zit het met het acteren wel goed; Podalydès is afdoende arrogant én onzeker en Candelier en Lemercier weten hun functionele karakters wat leven te geven. Zo wordt deze kleine maar sympathieke film een bescheiden voetnoot bij de recente opleving aan films waarin senioren het leven herontdekken. Want op een gegeven moment is het toch echt gedaan.
