A PERFECT MURDER

Over het algemeen wordt aangenomen dat Alfred Hitchcock voornamelijk meesterwerken op zijn naam heeft staan en dat zelfs zijn mindere producties de hand van een meester verraden. A perfect murder is een remake van een van die mindere Hitchcocks, Dial M for murder, maar de film heeft de verwijzing naar zijn voorganger eigenlijk niet nodig, want het is een uitstekend gemaakte, zij het ietwat gladde psychologische thriller.

A perfect murder is een klassiek misdaadverhaal waarin de succesvolle zakenman Steven Taylor ontdekt dat zijn vrouw Emily, die erfgenaam is van een miljoenenvermogen, een ander heeft en op het punt staat om een scheiding aan te vragen. Hij besluit haar uit de weg te laten ruimen — door een aantal dubieuze transacties lopen de zaken even wat minder en de miljoenen die vrij komen bij de dood van zijn vrouw zouden hem nu goed van pas komen. Steven heeft informatie waarmee hij Emily’s minnaar kan chanteren, en deze laat zich overhalen om mee te werken aan de moordaanslag. Net als Hitchcocks film uit 1954 is A perfect murder gebaseerd op het toneelstuk Dial M for Murder van Frederick Knott, waarin de waarheid over het moordcomplot pas aan het licht komt na een boel gehannes met verwisselde huissleutels. Terwijl Hitchcock het vele geklets over die sleutels overnam uit het stuk, worden in A perfect murder relatief snel alle kaarten op tafel gelegd. Al na een half uur weet je als kijker wel zo’n beetje hoe de vork in de steel zit en wie nou precies wie bedriegt. De spanning wordt vooral veroorzaakt door de vraag of (en hoe) Emily achter de waarheid zal komen.

Paleisje
Regisseur Andrew Davis, die vooral bekend is van de in-en-in spannende actiethriller The fugitive, filmde A perfect murder in een gladde, visueel aantrekkelijke stijl, die het midden houdt tussen The devil’s advocate en The game. Er is vooral erg veel aandacht besteed aan het zo spectaculair mogelijk in beeld brengen van New York, dat in deze film figureert als de speeltuin van de zeer rijken. De camera zwenkt omhoog naar de wolkenkrabbers op Wall Street, dwaalt door de zalen van het Metropolitan Museum en vliegt over Central Park om uit te komen bij het luxueuze appartement van de rijke hoofdpersonen. Alleen al in de uitgesproken visuele stilering en het grote aantal locaties verschilt deze versie sterk van het tamelijk duffe origineel van Hitchcock. Dial M for murder werd destijds opgenomen met het oog op 3D-vertoning, en hieraan heeft de film ook de bekende scène te danken waarin Grace Kelly haar belager probeert af te weren met een schaar: het steekwapen ligt op de voorgrond, maar ze kan er net niet bij. Het is het enige echt spannende moment in Hitchcocks film, want door toedoen van diezelfde logge 3D-techniek, maar ook doordat de regisseur Knotts toneelstuk nogal trouw volgde, bestaat Dial M for murder uit een reeks statische scènes die zich vrijwel uitsluitend afspelen in één appartement. In het latere Rear window buitte Hitchcock een soortgelijke locatiebeperking optimaal uit om een ongekende suspense op te wekken, maar bij Dial M for Murder leidde het vooral tot een suffe toneelregistratie met een hoog Agatha Christie-gehalte.
In A perfect murder is duidelijk gekozen voor een iets minder beperkte kijk op de wereld. Terwijl je je er bij Hitchcock over kunt verbazen dat rijke mensen kunnen leven in zo’n claustrofobisch appartement, bewonen Steven en Emily een met kunstwerken behangen paleisje, dat past bij de leefstijl van de New-Yorkse upperclass.

Barbiepop
Aan de aankleding en het uiterlijk van A perfect murder is veel aandacht besteed, en ook de plot is flink opgeknapt ten opzichte van toneelstuk en Hitchcock. Het is dan ook jammer dat de scenarist een janboel heeft gemaakt van de personages. Vooral Emily is in al haar perfectie een hopeloos geval. Niet alleen is zij rijk, knap en goed gekleed, maar boven alles is zij ook nog slim en aardig. Als een briljante tolk/vertaler zet ze zich bij de Verenigde Naties in voor een betere wereld. Emily is een modelvrouw met als enige zwakte haar ongekende naïviteit in de liefde, en het is een grote verdienste van Gwyneth Paltrow dat zij deze barbiepop heeft kunnen omtoveren in een geloofwaardige vrouw van vlees en bloed. Ook Viggo Mortensen, een acteur die op weg lijkt te zijn naar de eredivisie van Hollywood, weet nog heel wat te maken van de lege huls die het script heeft gemaakt van Emily’s minnaar.
Dan had Michael Douglas het een stuk makkelijker, want Steven is het soort man dat hij al jarenlang vertolkt, sinds hij een Oscar won met de rol van Gordon Gekko in Oliver Stones Wall Street. Het feit dat Douglas dit soort rollen blijft spelen zou je kunnen zien als een zwaktebod, maar in A perfect murder is hij weer dermate goed op dreef dat je het hem snel vergeeft. Als geen ander kan hij een man neerzetten die alle slechte eigenschappen van alle rijke intelligente blanke mannen in zich heeft verzameld: hij is arrogant, zelfingenomen, bezitterig en overambitieus. Met name in de scènes waarin Steven de controle over de door hem zelf in gang gezette machinaties dreigt te verliezen is Douglas ijzersterk.
A perfect murder is vooral een etalage voor een aantal uitstekende Hollywood-acteurs in een verhaal zonder pretenties of diepgang. Davis’ film is met gemak beter, sexier en spannender dan Hitchcocks origineel. Jammer alleen van die slappe titel, want dat is er een van dertien in een dozijn.

Fritz de Jong