A Parked Life

Vanuit het dashcam-perspectief van een zwoegende Roemeense trucker toont documentairemaker Peter Triest in het EU-kritische A Parked Life een parallel Europa dat bestaat uit grauwe industrie en uitgestrekte landschappen.

Een vrachtwagen ploegt zich als een briesende stier door een sneeuwstorm. Het oogt bijna als een buitenaards tafereel. Dat is geen toeval: de Bulgaarse trucker Petar Bonchev droomde er als kind van dat hij ooit “door de ruimte zou vliegen” en “vanuit het raam van een Sojoez-capsule de aarde zou zien”.

De Belgische documentairemaker Peter Triest koppelt Petars droom via een betoverend shot van draaiende wielen aan de bittere realiteit, in een minstens zo vernuftige overgang als de befaamde uit Kubricks 2001: A Space Odyssey (1968). De Bulgaar rijdt namelijk “elke twee jaar de afstand naar de maan”. Voor hem voelt het alsof hij “eeuwig in een baan om Europa” zwerft.

Petar is slechts een pion in een groot kapitalistisch schaakspel waarin het meest tijdrovende logistieke werk wordt uitbesteed aan slecht betaalde truckers uit Oost-Europa. Honderdduizenden doorkruisen elke dag het continent. Ze zijn 46 weken per jaar onderweg, de truck eist zo veel tijd op dat hij relaties verwoest. Zo ook bij Petar: zijn vrouw, met wie hij een zoon heeft, is het zat dat hij altijd weg is. Petar lijkt dat niet goed te begrijpen, omdat zijn perspectief is vergroeid met dat van zijn dashcam.

Een dromerige, jazzy soundtrack klinkt terwijl Triest hem filmt als een dolende ziel. Zijn leven gaat aan hem voorbij terwijl hij langs de zelfkant van Europa reist: een trits kassen, loodsen en snelwegen.

In sublieme beelden vat Triest in A Parked Life de parallelle wereld die de meeste Europeanen alleen zien als ze op vakantie gaan of een verkeerde afslag hebben genomen. Plaatsen waar kansarmen hun brood verdienen: Afrikanen op meloenvelden in Spanje; Roemenen die in kassen werken. “Europa bestaat slechts als een snelweg”, verkondigt Petar op een gegeven moment. Hij lijkt te bedoelen dat de Europese Unie een verzameling los zand is, bijeengehouden door een logistiek netwerk waarin solidariteit ontbreekt.

De titel spreekt wat dat betreft boekdelen: Bulgaren zoals Petar worden geforceerd om hun levens aan de kant van de weg te parkeren, op pauze te zetten. Hoewel af en toe ook de gedachte rijst dat de trucker het eigenlijk wel fijn vindt om zijn ouderlijke verantwoordelijkheden te ontlopen. Is zwerven over de weg ook een vorm van escapisme? Een antwoord op deze vragen geeft Triest niet echt. Petars motieven hadden een plek in de film verdiend. Nu blijft hij slechts een van velen. Dat is een gemiste kans in een verder geslaagde film.