A Matter of Trust

Naarstig probeert filmmaker Annette K. Olesen in het Deense A Matter of Trust in vijf verhalen vijf mensenlevens met elkaar te verbinden. Het probleem is dat de thema­tische of narratieve overlap tussen deze verhaallijnen goeddeels afwezig is.

Geluid van stromend water klinkt in een leeg binnenzwembad waarin een opblaasflamingo drijft. In de cabine van een passagiersvliegtuig is geen teken van leven te bekennen. Op een strand waait een gure wind. In het ochtendgloren is er nog geen autoverkeer op een witte brug die in een groen landschap is geplaatst. In de openingsscène van A Matter of Trust (Ingen kender dagen) toont filmmaker Annette K. Olesen (als televisieregisseur bekend van de Deense hitserie Borgen, 2010-22) de plekken waar de menselijke actie en interactie even later zullen plaatshebben.

Maar nu is het nog stil. Alsof Olesen suggereert dat deze plekken, omdat ze elkaar opvolgen in de montage, onomstotelijk met elkaar zijn verbonden. Net zoals het soms lijkt alsof alles in het leven met elkaar verbonden is. Dat is een interessant uitgangspunt voor een film, maar zodra het menselijk leven eenmaal in beeld verschijnt, blijkt al snel dat het in A Matter of Trust juist aan samenhang ontbreekt. De film schakelt voortdurend tussen vijf personages in vijf verhalen. En al doe je als kijker je best, het is moeilijk om de gemene deler te vinden. Onder meer omdat een deel van de verhalen buitengewoon clichématig is geschreven.

Zo is er een flauwe passage waarin een man (Jacob Cedergren) en zijn minnaar (Ellaha Lack) het plan hebben opgevat om een weekend de liefde te bedrijven in een bungalowtje in de Deense bossen. Hun genot wordt echter voortdurend verstoord door de nieuwsgierige verhuurder van de vakantiewoning, waardoor orgasmes telkens moeten worden uitgesteld. Deze minikomedie staat in schril contrast met het sterkste deel van de film, waarin Trine Dyrholm een arts speelt die een Afghaan begeleidt op een repatriëringsvlucht naar zijn geboorteland. De man gedraagt zich, en dat is zeer begrijpelijk, bijzonder agressief, maar Dyrholms personage denkt dat ze hem toch kan helpen met passief-agressieve tips als “Je hebt je hele leven nog voor je”.

En dan zijn er nog verhaallijnen over een moeder die haar dochter heeft ontvoerd, over een tiener die op nogal voorspelbare wijze zijn homoseksualiteit ontdekt en over een zwangere vrouw tijdens een uitvaartdienst. Waar je in het begin nog denkt dat het kwartje op een gegeven moment wel zal vallen in deze abstracte tableauvormige momenten uit een vijftal mensenlevens, blijkt ergens halverwege dat de link er simpelweg niet is. Dan wordt het uitzitten van de film een vervelende exercitie. Een Kammerspiel van negentig minuten over de Afghaan en zijn arts tijdens de vlucht naar Kaboel was evident een stuk intrigerender geweest.