A Love Song

Hoop houdt Faye op de been

A Love Song

In A Love Song wacht een vrouw in haar eentje op de komst van een oude vlam. Schrijver en regisseur Max Walker-Silverman zet met minimale middelen een intiem drama neer met het ongerepte Amerikaanse Westen als decor en het gezicht van Dale Dickey als landschap.

Met haar doorleefde gezicht, dat eruitziet alsof het nog nooit zonnebrand heeft gezien, is Dale Dickey geknipt voor de rol van de verlegen Faye in A Love Song. Ingetogen speelt ze een tragische vrouw in de schemering van haar leven, wachtend op een laatste kans.

Faye slijt haar dagen voor haar camper in een Amerikaans nationaal park. De eerste scène toont haar ochtendroutine: ze zet een countryliedje aan en peuzelt twee zelfgevangen rivierkreeften op terwijl ze de zonsopgang bekijkt.

A Love Song heeft overeenkomsten met Nomadland (Chloé Zhao, 2020), ook over een vrouw van middelbare leeftijd die leeft in de buitenlucht. Maar in tegenstelling tot die film bevat dit indie-drama geen grote dramatische confrontaties en speelt hij zich vrijwel geheel af op één locatie. Met een lichte toon en eenvoudige opzet weet hij toch tot het einde te boeien. Dat is grotendeels te danken aan de adembenemende camerawerk: A Love Song is gedraaid op 35mm en de korrelige, warme shots van uitgestrekte landschappen doen bij vlagen denken aan het werk van Wes Anderson.

In een tijd waarin Hollywood verslaafd is aan spektakel en cgi, bewijst A Love Song dat je ook met beperkt budget een ontroerende film kunt maken. De subtiele opbouw van scènes komt de film ten goede; emoties voelen authentiek en verdiend. Wanneer er een auto het campingterrein komt opgereden zien we Faye opfleuren. Op het moment dat de chauffeur bij haar aanzicht direct weer omkeert, verdampt de vreugde in close-up van haar gezicht.

A Love Song heeft geen dialoog nodig om te illustreren hoe hoop een mens op de been kan houden maar tegelijkertijd klein kan houden.


A Love Song is te zien op Pathé Thuis en Netflix.