3 (Tres)

Samen alleen

  • Datum 20-12-2012
  • Auteur
  • Gerelateerde Films 3 (Tres)
  • Regie
    Pablo Stoll
    Te zien vanaf
    01-01-2012
    Land
    Uruguay/Argentinië/Duitsland
  • Deel dit artikel

Uit de bitterzoete tragikomedie 3 (Tres) over een dysfunctionele familie uit Uruguay wordt duidelijk hoe mensen ook na een scheiding nog aan elkaar zijn overgeleverd.

Door Dana Linssen

Er is weinig hoop voor de traditionele familiewaarden in de films van regisseur Pablo Stoll (1974), die sinds het maken van zijn nieuwste film 3 (Tres) door het leven gaat als Pablo Stoll. Daar zit vast een verhaal achter. Namen zijn belangrijk. Ze geven aan wie je bent. Uit welke familie je komt.
Zo was Stoll (Ward) eens een van de twee ‘Pablo’s’, twee jonge Uruguayaanse filmmakers die met de droogkomische lo-fi slackersfilm 25 Watts (2001) bewezen de gedroomde opvolgers van Jim Jarmusch, Richard Linklater en Kevin Smith te zijn. Hun tweede film Whisky (2004) gaf een zo mogelijk nog tragikomischer beeld van het slampamperleven: de nietsnutten uit festivalhit 25 Watts zijn nu vervangen door een bejaarde sokkenfabrikant uit Montevideo, zijn stand-in echtgenote en zijn verloren gewaande broer. Maar hun levens zijn even herkenbaar, weinig spectaculair en ontroerend als die van de meeste mensen. Tijdens het schrijven van hun derde film pleegde Juan Pablo Rebella echter zelfmoord. Stoll regisseerde daarna het wat experimentelere Hiroshima (2009) over een rockzanger die zich niet verbaal kan uiten. 3 (Tres) ging dit jaar in première tijdens de Quinzaine in Cannes en is gebaseerd op een verhaal waarvan Rebella ooit een van de bedenkers was.

Versnipperde familie
In 3 zijn het drie leden van een door scheiding uit elkaar geslagen gezin die — ergens tussen rondhangen en apathie — een minimale vorm van zin of lol of lust in hun leven moeten zien te vinden. Zoals de titel al aangeeft gaat het over drie personen, een vader, een moeder en hun zestienjarige dochter. Drie mensen. Drie verhalen. Drie levens die elkaar zo af en toe overlappen omdat ze een versnipperde familie vormen.
Tien jaar geleden besloten ouders Graciela en Rodolfo uit elkaar te gaan. Hun dochter Ana is nu zestien. En nog steeds hebben deze mensen geen echte nieuwe bestaansmodus gevonden. Sterker nog, Rodolfo probeert weer in zijn oude huishouden binnen te dringen, terwijl Graciela net eindelijk aan het daten slaat. En Ana laat het zich zoals alle kinderen maar een beetje welgevallen, terwijl zij zich op zestienjarige leeftijd eigenlijk van die familiegeschiedenissen los zou moeten maken.

Slappezakkerig
De familiale driehoeksverhouding met z’n drie perspectieven maakt dat je de film steeds kunt kantelen en vanuit een ander gezichtspunt kunt bekijken. Gaat hij over Rodolfo, en zijn slappezakkerige pogingen om zijn ex terug te winnen? Of is hij een sukkelige vijftiger voor wie we compassie mogen voelen omdat het merendeel van de mensheid uit dit soort mannen bestaat?
Is Graciela het centrum van de handeling, met haar schattig-onhandige nieuwe romance, of lijkt die alleen maar schattig-romantisch omdat we als filmkijkers zulke onverbeterlijke romantici zijn, en lijkt haar nieuwe vlam wel verdacht veel op haar ex? En spreekt Ana het tienermeisje in onszelf ons het meeste aan, een buitenbeentje en een baby tegelijk? Of doet ze denken aan die dochter die ’s ochtend haar bed niet uitkomt? Al die facetten laten de levens in 3 droefgeestig schitteren als een vale diamant.

Berusting
Met minimale middelen belicht en schildert Stoll de levens van deze drie. Ze scheren langs elkaar heen. Ze zijn eigenlijk nooit samen en ook samen altijd alleen. De film is even fragmentarisch en impliciet als hun eigen wensen en dromen. Er is veel aandacht voor de idiotie van die passieve levens. Dat maakt de film bij tijd en wijle grappig en bizar. Die relativering houdt het allemaal dragelijk.
Maar onder dat melancholische absurdisme schuilt een groot humanisme. Zelfs als deze mensen er nooit meer aan toe komen om een groots en meeslepend leven te leiden, dan vinden ze misschien wel een soort rust of berusting. Ze zijn nu eenmaal aan elkaar overgeleverd. Op elkaar aangewezen. Of ze nu willen of niet. Maar ze zullen het ermee moeten doen. Dat is troostrijk. En tragisch. En nu eenmaal niet anders. Een spiegel voor vele levens.