2 DAYS IN THE VALLEY

Verliezers houden hun woord

  • Datum 28-09-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films 2 Days in the Valley
  • Regie
    John Herzfeld
    Te zien vanaf
    01-01-1996
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Danny Aiello (rechts): crimineel met hondenvrees

Vanuit Beverly Hills en andere dure wijken kijkt men letterlijk en figuurlijk neer op de San Fernando Valley. Heet, droog en haast verscholen onder de smog ligt deze wijk tussen de heuvels van Los Angeles. Hoewel het succes binnen handbereik ligt, zullen de bewoners van de vallei het nooit maken. Regisseur John Herzfeld biedt hen juist hoop.

Naast het gewone lineaire verhaal lijkt de simultane vertelling met een meervoudig perspectief in opmars. Zo worden in Short cuts van Robert Altman en Pulp fiction van Quentin Tarantino veel personages opgevoerd die elk hun afzonderlijk verhaal vertellen. Soms kruisen hun paden zich bij een pompstation of in een restaurant. Hoewel het hier vooral een verhaaltechnisch foefje betreft, werkt het goed. Zoals in Short cuts de foto’s van Lili Taylor en Jack Lemmon worden verwisseld bij de fotowinkel: allebei verdenken ze de ander van lugubere praktijken, terwijl de toeschouwer weet dat het respectievelijk om een grimecursus en een gevonden lijk gaat. Zij zien enkel het topje van de ijsberg en daarin schuilt voor de kijker deels de grap. Daarnaast geeft het de tedere smaak van herkenning: wie vraagt zich in de rij bij een loket niet af wat voor levens er achter al die mensen schuil gaan?
Waar deze kruispunten in Short cuts en Pulp fiction beperkt zijn en alleen worden ingezet om de brede vertelling niet al te veel te laten uitwaaieren, stelt Herzfeld dit gegeven centraal. Zijn methode is vergelijkbaar met het sociologische idee dat iedereen via een paar tussenstappen aan elkaar gelieerd is. In 2 Days in the valley zorgt één moord ervoor dat de paden van elf mensen bij elkaar komen als in een trechter.

Toupet
Aan het begin van de film zitten twee mannen in een auto op een heuvel die uitkijkt over San Fernando Valley, klaar om daar beneden een moord op bestelling te plegen. James Spader kan zich uitleven als de kille Lee, een immorele huurmoordenaar die zijn slachtoffers één minuut geeft om de rest van hun leven te bepalen alvorens hij hen dood schiet. Danny Aiello speelt Dosmo, een pizzaboer die zijn mislukte loopbaan als kruimelcrimineel wil hervatten. Lee wil de buit incasseren zonder Dosmo, zodat deze moet vluchten. Afgeleid door zijn angst voor honden en stoeiend met zijn toupet, ontpopt hij zich tot gijzelnemer van een arrogante kunsthandelaar en diens muizige secretaresse. Ondertussen introduceert Herzfeld ondermeer een regisseur van geflopte films, een ontevreden politieagent die droomt van een baan bij moordzaken en een Olympische skister die altijd als vierde eindigt.
Niemand uit deze bonte verzameling losers doet wat hij of zij wil doen. Bovendien zijn zij niet erg goed in het werk waar zij zich wél mee bezig houden. Alle personages hebben een doorn in hun zij, wat voorkomt dat het geen typetjes worden. Ze hebben een goed hart en daar gaat het Herzfeld om. Hij laat één van de personages zelfs zeggen dat het woord van een mislukkeling meer waard is dan dat van een winnaar. Het meervoudige perspectief van de goedmoedige mislukkeling resoneert in verschillende toonaarden de ietwat kleffe boodschap. Door het gebrek aan onderling contrast mist 2 Days in the valley het drama en de boeiende personages van bijvoorbeeld Short cuts.

Sentimentele farce
De kracht van 2 Days in the valley zit, naast een eigen gevoel voor humoristische details, eerder in de opbouw. De film begint met losstaande scènes waarvan in eerste instantie niet duidelijk is wat er precies aan de hand is. Dit heeft als nadeel dat het een tijdje duurt voordat de film begint te prikkelen. Maar Herzfeld slaagt er toch in de nieuwsgierigheid van de kijker te wekken: zullen de verschillende verhaallijnen van het bonte ensemble bij elkaar komen? Zonder nadruk en energiek verbindt Herzfeld de stippen met elkaar totdat in de finale het geheel zichtbaar wordt. Hij houdt het geheel in een krachtige tang, maar staat ook een zekere losheid toe. Gelukkig hoeven niet alle personages geforceerd deel uit te maken van de conclusie.
Waar Pulp fiction komedie gebruikt binnen een gewelddadige context, doet Herzfeld precies het omgekeerde. Hoewel geweld en agressie steeds terugkeren, is 2 Days in the valley toch eerder een sentimentele farce die gebruik maakt van geweld. Het gevecht tussen een ijzige Noorse stoot en de ambitieuze skister (Teri ‘Loïs Lane’ Hatcher) is bij deze al legendarisch. Geen truttig krabben en harentrekken, maar dames die elkaars hersens inbeuken boven de wastafel. En het is wonderlijk hoe Hatcher er op een representatieve manier schoon uit kan blijven zien, zelfs wanneer zij besmeurd is met korsten geronnen bloed.
De drie etappes waarin 2 Days in the valley wordt verteld, hebben elk een passende eigen toon. Ogenschijnlijk lijkt de film een hard misdaadverhaal, als alle punten bij elkaar komen verandert het verhaal in een farce, om tenslotte zoet te eindigen. Maar helaas is dat einde net iets te zoet.

Kiki Jeanson