2 Days in New York

In het amusante vervolg op de charmante komedie 2 Days in Paris stelt Julie Delpy’s alterego een andere Amerikaanse verloofde bloot aan de grillen van haar Franse familie.

De culturele kloof tussen Frankrijk en Amerika loopt als een rode draad door het leven van Julie Delpy. Als dochter van Franse theatermakers belandde ze al jong in de filmwereld, waarna rollen in films van zeer Europese cineasten als Jean-Luc Godard, Agnieszka Holland, Leos Carax en Krzysztof Kieslowski haar klaarstoomden voor een bestaan als arthouse-diva. Aan het begin van de jaren negentig — ze was toen twintig, had acht films op haar naam staan en was al genomineerd voor een César — sloeg Delpy vanuit Parijs een brug naar New York, waar ze een opleiding tot regisseur volgde. De kosmopolitische actrice en filmmaakster, die tegenwoordig afwisselend in Parijs, Los Angeles en New York verblijft, mocht in Richard Linklaters tweeluik Before Sunrise en Before Sunset de Europese sensualiteit belichamen tegenover de Amerikaanse nuchterheid van Ethan Hawke. En als we het toch over culturele bruggen hebben: waar Richard Linklater zich duidelijk liet inspireren door de meanderende romances van nouvelle vague-voorman Eric Rohmer, daar haalt Julie Delpy als regisseuse de mosterd vooral bij ras-New Yorker Woody Allen. Haar alterego Marion was in Delpy’s charmante speelfilmdebuut 2 Days in Paris zelfs getooid met een dik gehoornd montuur dat zich kon meten met Allens signatuurbrillen.
In 2 Days in Paris zagen we hoe de in New York gevestigde kunstenares Marion aan het eind van een Europese reis haar Amerikaanse verloofde Jack introduceert bij haar Parijse familie. De confrontaties tussen de New Yorkse neuroot en zijn vrijpostige schoonfamilie legde een kluwen aan reeds woekerende relatieproblemen bloot. Het verbaast dan ook niet dat we aan het begin 2 Days in New York horen dat de relatie met Jack geen stand hield, ook al leverde die verhouding wel een kind op. Het verbaast trouwens ook niet dat Delpy die voorgeschiedenis laat vertellen door poppenkastpoppen. Dat past precies in Delpy’s losse en springerige vertelstijl waarin intellectuele verhandelingen hand in hand kunnen gaan met kluchtige grappen over wiet en elektrische tandenborstels die als dildo worden gebruikt.
Inmiddels heeft Marion een relatie met Mingus, die zijn problemen het liefst bespreekt met een levensgroot kartonnen portret van zijn grote idool Obama. De erudiete New Yorker, die net als Marion een kind uit een vorig huwelijk heeft, wordt op de proef gesteld door zijn Franse schoonfamilie, die over komt voor de opening van een tentoonstelling van Marions foto’s. Hoewel die expositie slechts een excuus is om de Franse familie naar de VS te halen, levert deze verhaallijn wel een van de lolligste scènes op. Bij wijze van conceptkunst verkoopt Marion namelijk haar ziel, die gekocht wordt door niemand minder dan cultfiguur Vincent Gallo, waarna zich een tamelijk absurdistische dialoog ontspint tussen koper en verkoopster.
In een komische Umwertung aller Werte schildert Delpy haar New Yorkse milieu als een oase van beschaving, die bruusk verstoord wordt door de invasie van Parijse barbaren. Het grappigst is nog wel dat uitgerekend Chris Rock, die zich al te vaak ontpopt als een botte schreeuwlelijk, zich in de rol van Mingus voortdurend moet inhouden, terwijl hij de ene na de andere euro-schoffering over zijn kant laat gaan.

Fritz de Jong